က်မ္းဂန္ ကယ္မွ ၿပီးတယ္
တို႔ရြာက ကိုလူလွ
ရိုးအ လွေပ။
စာေပနယ္ က်မ္းဂန္ေထာက္
ေၾကာက္ရြံ႕ လို႔ေန။
မင္းမႉးမတ္ အေထြေထြ
သ႔ူမေလေရွာင္ပုန္း။
မဂၤလာ လႉဖြယ္ေရးမွာ
ေဆးတဲ႔ လက္သံုး။ ။
ေဆးမန္းဝင္ ပံုျပင္ေျပာျပေတာ့
သေဘာက် သူပင္။
လူလံုးျပ အလွဆင္
ရြံ ႔ပါ့ သူ႔သြင္။
ေမာင္လူလွ ထင္အျမင္
႐ိုးသားခ်င္ ႐ွာလည္း။
ရြာလူ တြင္ အရက္ပုန္းက
ဆံုးမေလ့ ျမဲ။ ။
အရက္ေဆးကြမ္း တိုးျပီေဟ့
ဆိုးသြမ္းေပ႔ ကိုလူေမာ္။
႐ိုးသားစြာ အေျခပစ္
မူးရစ္လို႔ ေအာ္။
ကိုလူလွ ေျမွာက္ပင္႔ေဖၚ
ရြာေဆာ္ပင္ မေနရ။
ရပ္ရြာမွာ ေလွာ္သမွ်ရယ္
ေတာ္ေတာ္ ဂြက်။ ။
သူၾကီးလည္း မေနရ
ခက္လွ ေပါ့ေလ။
မျဖစ္ေခ် ဒီကေလး
ေနာင္ေရး တြက္ေပ။
ျပဳျပင္လို႔ လမ္းျပေစ
ေမာင္ဆိုးေပ လူလွေလး။
နဂိုရည္ ေကာင္းေနလ်က္ကယ္
ေပါင္းဖ်က္ လို႔ေလး။ ။
ရြာလူႀကီး မႏိုင္ၾက
လမ္းျပလည္း သူေခ်ာ္။
ရြာေရးမို႔ ဆရာေတာ္
ေျပာရ ျပီေနာ္။
ဆရာေတာ္
လူလွ ေခၚ စာဝါခ်။
သကၤန္းေဘာင္ ႐ွင္လူသားျဖင့္
ထား ေနရာ က်။ ။
အလိမၼာ တန္ဘိုးႀကီး
ငယ္လတ္ၾကီး တန္းလြန္ေသာ္
ရြာရဲ ႔လူေတာ္။
႐ွင္လူေမာ္
ေက်ာ္ပါေလ႔ ဂုဏ္သတင္း။
ပညာရည္ ရနံ႔ေအးရယ္
ေမႊးပ်ံ႕ ၾကိဳင္သင္း။ ။
အေမာင္ အခ်င္းရယ္တို႔
အသင္းနဲ႔ ခပင္းရယ္
ခြဲျခား တတ္လြယ္။
မူရင္း အေျခခံမယ္
လူပင္းငယ္ ေမာင္လူလွ။
လူ႔ရြာေျမ ပလီလြန္းတယ္
ဝန္းက်င္ ေကာင္းမွ။ ။
" သစ္ရိပ္ညိဳ "
posted from Bloggeroid
Comments
Post a Comment