kabyathityeiknyo.blogspot.com

" စာေပခ်စ္မွ အမ်ိဳးခ်စ္မည္ " ဒီစာကို ဒိလိုက်က္ပါကြဲ႔ ဒီအခ်က္ တြက္ၾကည့္ပါ။ ပညာကို ယံုၾကည္စြာျဖင့္ အာဂံု ေဆာင္ပါ။ ႐ိုး႐ိုးေလး ပညာပါ သတိသာ ကပ္ထား။ စာဆိုရန္ ထိုထိုက်မ္းဂန္ မွ ဌာန္အသံ လွ်ာနႈတ္ခမ္းရယ္ျဖင့္ ဆင္ျမန္း ပီပီျပင္လ်က္ ညံစီစီ ပန္သီက်က္ကြယ္ မ်ိဳးဆက္ ေနာင္သား။     ။               " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" လြမ္းစိတ္ႂကြယ္ႂကြယ္ " လြမ္းဆုပိုင္႐ွင္ လြမ္းဘုရင္မ လြမ္းရင္လွလို႔ လြမ္းစို႔စို႔ႏွင့္ လြမ္းျမိဳ႕သူဇာ လြမ္းစရာ ပင္ လြမ္းစာေဆြ႔ေဆြ႔ လြမ္းေငြ႔ေငြ႔ဝင္ လြမ္းေမြ႔စက္ယာ လြမ္းလိုက္႐ွာသည္ လြမ္းသာလြမ္းလည္း လြမ္းဆဲပင္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေနညိဳစခန္း တို႔ရြာလမ္း " မႈန္ရီရီသန္းလာတဲ့ ေရာင္နီနီ ေနညိဳခ်မ္းမွာျဖင့္ ဆမ္းပါတဲ့ ေနျခည္ လြမ္းလုစာစီ မပင္ပန္းပါဘု သည္စခန္း ကဗ်ာသီလို႔ စာပန္းခ်ီ ညႇိဳ႕အေသြးရယ္ ပုေလြသံ ညံစီစီ ေျမညီညီ တမာလမ္းရယ္ႏွင့္ ခင္တန္းငယ္ ဖုန္ျမဴႂကြတယ္ ေတာက ရြာေလး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

” ပိုကို ပို ” ရည္ရြယ္ခ်က္ ေျပာထြက္ဖို႔ သိပ္လြယ္ ႀကီးလြန္း လွတယ္။ လက္ေတြ႔ဝယ္ ဥမမယ္ ဇာမေျမာက္။ အႂကြားရယ္ပို ေရႊျမင္းမိုရ္ ဇီးေစ့တိုင္းပါ့ နိႈင္းဆ ပင့္ေျမႇာက္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" မကြယ္မဝွက္ " ထားသစၥာ ကတိေတြနဲ႔ အားျဖစ္လာ မိပါရဲ႕ စကားရိွ သတိျခံဳေစ မွန္း ဘယ္ မေျပ။ ထူေပြ႔ၾကမ္း ရမ္းပံုေတြ ျမဴေငြ႕လႊမ္း လမ္းအေျခဝယ္ စမ္းေနယံု ရိွေသး။ သိတရားရယ္က ရိွထားလွ်င္ နင္ဆင္ျခင္လို႔ ၾကည္ၾကည္လင္ ထင္ထင္႐ွားေအာင္ သြားၾက ကြဲ႔ေလး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

” ႏိုးၾကားၾကေလာ့ ” ဘာသာ သမိုင္း ၊ တို႔မ႐ိုင္း ေအာင္ အကိုင္း အခက္ ၊ တို႔တစ္သက္ တြင္ ထမ္းရြက္ ၾကစို႔ ျမန္မာျပည္။ ထီးက်ဳိး စည္ေပါက္ ၊ မေစာင့္ ေ႐ွာက္ေသာ္ မိုးေအာက္ ေျမျပင္ ၊ တု႔ိ ရိွစဥ္ ၌ တို႔ပင္ ရာဇဝင္ ႐ိုင္းလိမ့္မည္။ ရန္စြယ္ ရန္အား ၊ ရန္မီးပြား ေၾကာင့္ အသား ေလာက္ထြက္ ၊ ဘာသာပ်က္ ႏွင့္ မ်ိဳးဖ်က္ ရန္သူ ေပါလွသည္။ ပ်ိဳး ဥယ်ာဥ္ နန္း ၊ ပင္နွင္႔ ပန္းတို႔ မ်ိဳးကန္း ပ်က္သုဥ္း ၊ က်ဳိးေၾက ျပဳန္းလို႔ ေပ်ာက္ဆံုး ေပ်ာက္လြယ္ ျဖစ္တတ္သည္။ ႏု၍ မျဖစ္ ၊ ၾကမ္းမွ ျဖစ္က မ်ိဳးခ်စ္ တို႔ေတြ ၊ ဝိုင္းသင့္ေပ မို႔ သေျပ ေအာင္ပန္း လန္းဖို႔ရည္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ႐ိုးသားတဲ့ တို႔ေတာရြာ " အဆီအဆိမ့္ ေတြျဖင့္ ငါမမိန္႔ ခ်င္ဘူး ထမင္းခ်မ္းခဲ မီးဖုတ္ေလးသာ ေလြးလို႔ ၾကည္ႏူး။ ဖဲေမြ႔ယာ ကမၺလာ ငါမအိပ္ခ်င္ဘူး ထန္းေခ်ာဖ်ာ သည္တစ္ခ်ပ္သာ တပ္မက္ ၾကည္ႏူး။ ေရႊဘိုဆန္ ေပၚဆန္းေမႊး ေလြးဖို႔ စိတ္မကူး ငစိန္ဆန္ ဆန္အၾကမ္းမွ ဝမ္းၿငိမ္း လို႔ႏူး။ ဒိုးဒိုးဒန္႔ဒန္႔ေတြနဲ႔ ရႈိးစတန္႔ မမက္ပါဘူး ကြင္းလယ္ေရ ႀကိဳက္ခေတာင္းရယ္ ေခါင္းေပါင္း နဲ႔ျမဴး။ ေစ့ေရလက္ငံု ဘက္မစံု တို႔ရြာေတာက ရြာေတာင္ဖက္ လယ္တစ္ေၾကာမယ္ ေပထန္းေတာ ငွက္ေပ်ာၾကံညိဳညိဳ ပဲႏွမ္းရယ္နဲ႔ ယာခင္းကစိုစို။ ေျမာက္ဖက္က ကုန္း ကမူဝယ္ ထံုးျဖဴျဖဴ ေစတီဦးမွွာ ဖူးေျမာ္လို႔ ခဝပ္တြား ျမတ္ဘုရားထံ ဆီမီး နံ႔သာ ပန္းရယ္ႏွင့္ ဆြမ္းဦး တင္လို။ အေနာက္ဖက္ေတာတန္း ေခ်ာင္းကမ္းအရပ္ဆီသို႔ ေနညိဳစပ္စပ္ ေရခပ္ဆင္းဖို႔ အေရး ေရအိုးေလး ကိုယ္စီကိုယ္စီနဲ႔ ခ်ိဳေတးသီၾကရဲ႕ တေၾကာ္ေၾကာ္ေအာ္ ေဖာ္တစ္သင္းငယ္တို႔ သီခ်င္းေတြဆို အပ်ိဳျဖန္း အလွ်ိဳအလွ်ိဳတို႔ တန္းစီလို႔သြား။ အေ႐ွ႕လမ္း ေျဖာင့္မတ္မတ္ ၿမိဳ႕အရပ္ ဆက္စပ္လမ္းမွာတဲ့ တမာတန္းရယ္ႏွင့္ ပင္ထေနာင္းအသြယ္သြယ္ ရြာဦးေက်ာင္း ဆရာေတာ္ရဲ႕ တိုက္ေက်ာင္းေလးကလည္း ခပ္ငယ္ငယ္ ေက်ာင္း...

" ေရႊရည္ပဝင္း " ေနနာရီ စခန္းသြား လယ္ၾကားမွာ ငါေန ေန႔ရက္ေတြ လက္ေရခ်ိဳး ပ်ိဳး စိုက္ ခ်ိန္ေတြ မိုးမွေဆာင္း ေဆာင္းမွေႏြ နားေနႏိုင္ပါဘူးကြယ္ ရႊံ႕ေျမနဲ႔ လူး။ လယ္ကြင္းမွာ ဝါေရႊလူး ၾကည္ႏူးမိ အေတြးတြင္ ဆည္ေရလယ္ ေရသြယ္ေျမာင္း ေပါင္းျမက္ သန္႔စင္ ျမစိမ္းေရာင္ တလြင္လြင္ လယ္ယာခြင္ တလႊားရယ္ႏွင့္ လံု႔လ ေ႐ွ႕ထား။ ငါ့လယ္ကို ဝင္စားတာက ႀကီးေတာ္ႏြား မို႔သာကြယ္ လယ္မပိုင္ အငွါးေတာင္းတဲ့ ႏြားေက်ာင္း သားရယ္ မင္းႏွယ္ကြယ္ ငါ့လယ္ကို ႏြားလာေက်ာင္းတယ္ ႏြားေတြ သြားေမာင္း။ လယ္အေၾကာင္း ေဆာင္းဝင္ေတာ့ ေရႊရည္ လုပ္ငန္းေတြ တယ္ ရႈပ္သကြဲ႔ လုပ္ၾက ရသည္ စပါးက ေငြျဖစ္ၿပီ လႉၾကမည္ တစ္ရြာလံုးကြယ္ ျပံဳး ပီတိဖံုး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" မာယာသားေကာင္မ်ား " သားသူငယ္ ရင္လြယ္ထား ေက်ာသားက် ေနာက္သားတင္ ေမ်ာက္ ေမြးမိခင္။ တိရစာၦန္ ပင္လွ်င္ ျမတ္ႏိုးၾကင္ ယုေထြး။ လူအမ်ားမွာျဖင့္ ရႈစားျမင္ ေရႊရင္က်ိဳးေအာင္ စိုးထိတ္ ဖြယ္ေလး။ ။ လူမ်ိဳးျခား က်ေတာ့ ခစားလို႔ သြန္းရံေရြ ရႊန္းရႊန္းကို ေဝ။ အမ်ိဳးသား က်ေတာ့ေလ ေသခ်င္ေသ ကြယ္ပုန္း။ ပင္နီပင္ညိဳညိဳနဲ႔ ႐ိုးရာကို လူလိမ္ညစ္တို႔ ခ်စ္ဖြဲ႔ ေႏွာင္ထံုး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ညဥ့္ငွက္ " သူ႔ေျခသည္းရယ္က စြန္ရဲထက္ ထက္သကြယ္။ ဟန္မကိုဋ္ တစ္ခြဲသားနဲ႔ ဆြဲစား လိမ့္မယ္။ မ်က္လံုးျပဴး ၾကည့္ေနတယ္ ဇီးကြက္ရယ္ ထင္တာပဲ။ ဆယ္ေတာင္က်ားရယ္သို႔ ညဥ့္မ်ားတြင္ ဘုရင္လုပ္ကာ ထိုးသုတ္ သတ္ျမဲ။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ျမန္မာျပည္သည္ တို႔ျပည္ " မင္း ျမန္မာကို ခ်စ္သလား ျမန္မာကား တို႔တိုင္းျပည္ ငါေတာ့ ခ်စ္သည္။ မင့္တိုင္းျပည္ မင္းခ်စ္ရမည္ ျမန္မာေပမို႔။ ေသြးခ်င္းပီပီ ေပါင္းစည္းညီ ျမန္မာ့မ်ိဳးတို႔ရယ္ ႏိုးၾကား ၾကစို႔။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" တို႔အမ်ိဳးတို႔ခ်စ္သည္ " တို႔ျမန္မာ ကမၻာမွာ မေပ်ာက္ေစရပါဘု မ်ိဳးျမန္မာ ကာကြယ္ကာ ေစာင့္ေ႐ွာက္ၾကပါကြဲ႔ မေၾကာက္ၾကပါနဲ႔ မ်ိဳးခ်စ္ဂုဏ္ရည္ ေသြးခ်င္း စစ္သည္။ အာဇာနည္ ျမန္မာျပည္ တစ္လႊား။ ျပည္ေထာင္သားေတြကြဲ႔ ညီေနာင္ဖြားေတြရဲ႕ ေအာင္စစ္သည္ တည္ေထာင္ထားပါတဲ့ သားေကာင္း ႏြယ္ဖြား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" အေယာင္ေဆာင္ " ေသြးမက်ဲေစနဲ႔ ေသြးခြဲတဲ့ ဘံုရန္သူ တိုက္ထုတ္ ညီတူ။ အသိကို သတိကူ တို႔ျပည္သူ ညီေစသား။ အေတြးေခ်ာ္ရင္ေနာ္ အေရးေပၚ အေရာ္ေပးရလိမ့္မယ္ မိေထြးေတာ္ ကေလာ္ေပးလာမယ့္ ေဘး သတိထား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" မထင္ ပါေနာ္ " ျပည္ေထာင္ေရး ရင္ေလးလွ ညီေနာင္ေသြး နီေစြးရ ေဆြးတသသ ေတြးဆဆ ရယ္နဲ႔ အေျဖေသာ္ ေခြၽးစ သာေပၚ။ ေဝးလွလိမ့္ ေသြအေခ်ာ္ ေရႊေပၚမွ ျမပုလဲ။ လန္း မရႊင္ ႏိုင္ဘု ကြၽမ္း ဘဝင္ အစဥ္ဆက္သာ ပ်က္ရိပ္ ျမင္ဆဲ။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" စာအတို ျပာညိဳခင္သို႔ " ျပာကညိဳရယ္။ တစ္ဝါဆို ေမာင္ဂတံုးမွာျဖင့္ စာအတို တစ္ညလံုးသာပါ့ မႈန္းသ လို႔ခ်ယ္။ ေယာင္တစ္ထံုး ဆံုးရလို႔ကြယ္ ျပံဳးစႂကြယ္ ရယ္ပါနဲ႔လား။ တစ္ဝါျခားေလမွ ပုဝါပါး ေဖြကာဆင္လို႔ ညိဳျပာ႐ွင္ ပ်ိဳခင္ေလးရယ္ ေမွးစက္ ခိုနား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ဘုရားခန္းဝယ္ " ပန္းျဖဴျဖဴေလး ေဖြးေဖြးလြင္ ပန္းအိုး အလွဆင္ ဘုရားစင္မွာ ဆြမ္းေရခ်မ္း ဆီမီး ကပ္လႉဒါန္း။ ေရႊပန္းေငြပန္း ရနံ႔လိႈင္ နံ႔သာ ေမႊးႀကိဳင္ႀကိဳင္ ၿမိဳင္ၿမိဳင္ဆိုင္ဆိုင္ ေရာင္စံုမီး ဝင္းပ ရႈမၿငီး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" သူေတာ္ေကာင္းပါေစ " လမသာ တိမ္လႊာဖုံးလည္း မုန္းစိတ္ မဝင္။ ေနသူရိန္ ေတာင္စြယ္ခလည္း မုန္းစ မျမင္။ မလွသည့္ ႐ုပ္သြင္ မုန္းပင္ မပ်ိဳး။ ပညာရိွလ်က္ကယ္ႏွင့္ အသိဖယ္ ေရငံုပိတ္ေသာ္ မုန္းစိတ္ လန္႔ႏိုး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

” ျမပင္လယ္ ” အ႐ုဏ္က်င္းလို႔ လင္းၿပီကြယ္ ျမင္ကြင္း စိမ္းေရာင္ျခယ္။ ေရာင္နီသယ္ မိုးေပါက္ဆမ္း တို႔ရြာ အဝင္လမ္း။ ေတာင္ညိဳစိမ့္စမ္း ဝန္းပတ္ရံ ျမစိမ္း စပါးႏွံ။ ထက္မိုးယံ တိမ္လႊာႏိုး မိုးေသာက္ ေရာင္နီပ်ိဳး။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" အားလံုးသတိ " အၾကံႀကီး ႀကီးပါလို႔ အႀကီးႀကီး ၾကံ။ သံဃာထံ ေလွာ္စာသြင္း ရင္းခိုင္းသည့္ဟန္။ တစ္ခုခု ဧကန္ မမွန္တာ လုပ္ျမဲ။ စဥ္အဆက္သာပါ့ ခြင္ခ်က္ဆင္ သည္ပံုမ်ိဳးရယ္က ႐ိုးလွသည္ပဲ။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" နားလည္ပါ " ဇနီးမယား ႏွီးသားသို႔ ခိုင္လွ်င္။ အေသခ်ာ အပိုင္ထုပ္ ပိုးခ်ဳပ္ မွ်င္မွ်င္။ ႀကိဳးစားအစဥ္ စီးပြားခြင္ လုပ္အား။ ျမစ္လိႈင္းပံု ရစ္သိုင္းျခံဳ ကံုလံုျပည့္မွ ခ်စ္သည့္ မယား။ ။   " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ဆည္းကပ္ရာ " အနီးပါး ထံပါးခ ဆရာအ႐ွင္။ လိုက္သိဖြယ္ ႂကြယ္ႏွလံုး ရႈမဆံုး ခ်စ္ခင္။ ပြဲကိုဝင္ ပညာဆင္ သီကံုး။ သြင္အျပင္ ပညာ႐ွင္ ထင္ျမင္အပ္ဖြယ္ ရပ္သိ ရြာထံုး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေႏွာင္းေနာင္တ " တသီးျခား ထီးဘုရား သဒၶါက်ဥ္။ မိုက္အေဆြ စ႐ိုက္ဆိုး သိုးပုပ္ အျမင္။ ပညာမခင္ လူတြင္ ဝပါး။ ကံရိပ္ကယ္ေမွာင္ ရန္ပိတ္ေလွာင္ အပူမီး ဟီးထ လိမ့္ဗ်ား။ ။   " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေနတတ္ပါေစ " တစ္သီးစား ၿငီးတြားတဲ့ လူတြင္။ ေ႐ွာင္ဖယ္က်ဥ္ ေပါင္းသင္းဆုတ္ ႀကိဳးယုတ္ သည္ပင္။ ေနာင္ဆင္ျခင္ ျပင္ဆင္ ပါ့မေႏွး။ လူ႔သေဘာ လိုက္ေလ်ာခံုမင္ပါမွ ေခ်ာေမြ႔ျမင္ စဥ္အဆက္ကြယ္ ႏွစ္သက္ လိမ့္ေလး။ ။   " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" စုန္ေရ " သမီးသား မွီးထားဖို႔ ရာမျမင္။ သူ႔အလို စိတ္သေဘာ ေမ်ာရ သည္ပင္။ မဆင္ယင္ ခင္မင္ခ်စ္ မဲ့ေဝး။ အိုးဖုတ္လွ်င္ ေျမအသြင္ အဆင္က်စ္မွ ေကာင္းသစ္ ကြဲ႔ေလး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

” ျမန္မာျပည္ငိုေနၿပီ ” အင္အားသို တြင္းေျမေအာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္း တို႔ရယ္။ လက္ေတြ႔မွာ ရည္ခ်င္းရိွတဲ့ တိုင္းျပည့္ အႏြယ္။ ေပါင္းစည္း ၾကေစဖြယ္ ကာကြယ္ ႏိုင္ေစသား။ ျပည္ျမန္မာ လံုျခံဳေရးကို ေဖးမ စို႔လား။     ။ ဤသည့္သူ မမွန္က လမ္းျပ ၾကပါ။ လမ္းျပလွ်င္ ရန္႐ွာက ျဖဳတ္ခ် ၾကပါ။ တိုင္းျပည္မွာ သာယာ ႏိုင္ေရး။ ျပည္သူအမ်ားမွာျဖင့္ ျပဳစားလာ မ်က္ရည္ခမ္းေလာက္ေအာင္ ဝမ္းနည္း ပူေဆြး။     ။                 ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

” သက္ႀကီးပူေဇာ္ပြဲ ” ခ်ဳံးခ်ံဳးက် အမယ္အို ေနညိဳေရာ့ သလား။ ခ်ံဳးခ်ံဳးက် ဘဖိုးအို ရြယ္အိုေပါ့ လ်ပါး။ သမီးတစ္ရာ ျပဳစုလ်က္ကယ္ ငဲ့ကြက္ စိတ္ထား။ သားတစ္ရာ ဝိုင္းကူေထာက္လို႔ ေစာင့္ေ႐ွာက္ စို႔လား။ လႉၾကမယ္ စဥ္မပ်က္ အေမအိုတြက္ တို႔ဝန္တာ အေဖအိုတြက္ တို႔ဝန္တာ က်န္းမာ ဖို႔ရာ။ ဘိုးဘြားေတြ ေထာက္ပံ့စို႔ဗ်ာ အားတက္စြာ ပါဝင္မလား။ သက္တန္းေစ့ ႐ွည္ၾကာ က်န္းမာစြာ ခ်မ္းသာေၾကာင္းရယ္ျဖင့္ ေတာင္းဆု ပန္ၾကား။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ႐ွင္​သန္​ျခင္​း " သဘာဝကို ဘဝအပ္​​ေတာ့ ကိ​ေလသာဓာတ္​ ကပ္​ကာဝင္​ ႐ုန္​း တတ္​လိမ္​့ ထင္​။ မ​ေကာင္​းမႈ ​ေကာင္​းမႈသြင္​ ဆင္​ျခင္​ဥာဏ္​ ရႈရင္​း။ မ​ေကာင္​းရာ အလႊာပါးကို ပိုင္​းျခား သိျခင္​း။ ။ ကိ​ေလသာ ဘဝအပ္​​ေတာ့ ဘဝမွတ္​ ကိ​ေလသာ ​ေပ်ာ္​​ေမြ႔​ ေတာ့တာ။ သ​ေဘာ​ေတြ႔ ​ေမ့​ေလ်ာ့စြာ ကိ​ေလသာ ​ေလာင္​ၿမိဳက္​။ စိတ္​အပူ ဆူ​ေဝလ်က္​ကယ္​ ပြက္​ပြက္​ဆူ လိႈက္​။ ။ မ​ေကာင္​းရာ ျပာပူအုပ္​ ညႊန္​အတုပ္​ ​ေရျမဳပ္​သြင္​ ငရဲသို႔ ပင္​။ ကြၽန္​စုပ္​သည္​့ သရက္​စိလွ်င္​ ​ေျပာင္​စင္​​သည္​့ ​ေကာင္​းမႈ။ မ​ေကာင္​းရာ တဏွာ​ေႂကြးလ်က္​ ​ေမြး ျမဴ ျပဳစု။ ။ ​ေကာင္​းဖို႔ရာ လူအမ်ား ႀကိဳးစားၾက စမ္​းပါ အားတင္​း ထားကြာ။ မ​ေကာင္​းမႈ ျမႇဴစြယ္​လာ စိတ္​မပါ ​ေစပါႏွင္​့။ ကိုယ္​့စိတ္​ကို တိုင္​​ေျခခ်ဳပ္​ကာ ႀကိဳးတုတ္​ျခင္​း ျဖင္​့။ ။ မပင္​ပန္​းပါ ဘူးကြဲ႔ သင္​ခန္​းစာ ၾကည္​့ပါ။ ​ေတာင္​က်​ေရ ဒလ​ေဟာ ​ေမ်ာက် လာရာ။ အခိုင္​အမာ ​ေက်ာက္​​ေဆာင္​ဟာ စိတ္​ပဲ။ မယိမ္​းယိုင္​ ဟန္​မပ်က္​ကြယ္​ ပန္​းပန္​​ လ်က္​ပဲ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ယဥ္​​ေက်းမႈ " (၁)သူ​ေတာ္​​ေကာင္​း သူ​ေတာ္​​ေကာင္​း စိတ္​ထားလွ ​ေပါင္​းခ်င္​ၾက ဝန္​းက်င္​မွာ။ ကိုယ္​့လိုပင္​ သူ​ေတာ္​ထံုးကို ႏွလံုး မူရာ။ လႉတန္​းႏွင္​့ တရား႐ွာ ​ေကာင္​းမႉျဖာ ဒြန္​တြဲ။ ျငိမ္​း​ေအးသာယာစြာျဖင္​့ ျပသနာ အပယ္​ကင္​းဖြယ္​ ​ေပါင္​းသင္​း ​ေနျမဲ။ ။ (၂)ဆိုးသူ မ​ေကာင္​းရာ လူဟူက စုၾကပါ့ တူရာတူရာ။ ႏွစ္​သက္​ရာ ဆႏၵဆိုးတြက္​ ​ေသြးတိုး ၾကည္​သာ။ ႐ွာ​ေဖြရ လြယ္​ကူကာ လွ်င္​ျမန္​စြာ စုစည္​း။ ဤသည္​့ပံု ​ေနာက္​တစ္​မ်ိဳး ဆိုးၾက သည္​ခ်ည္​း။ ။ (၃)တူရာတူရာ သာမ​ေဏန သမ​ေဏေနာ ​ေဂါ​ေနန ​ေဂါနာ။ ​ေရႊရိွရာ ​ေရႊ​ေရြ႕လ်ား ျပဒါး တူစြာ။ တန္​ဖိုးႏွင္​့ အဆိပ္​ဟာ တြယ္​ညိရာ ရိွလည္​း။ သူ႔အလို သူ႔သ​ေဘာက ​ေရာခက္​ သည္​ပဲ။ ။ (၄)တိရစၧာန္​ ခ်စ္​ခင္​ဖြယ္​ လြန္​ျမတ္​ႏိုး တန္​ဖိုးသင္​့ တိရစၧာန္​။ တိရစၧာန္​ ​ေခါယူ​ေမြး ကြၽန္​​ေသြး သင္​့ျပန္​။ တိရစၧာန္​ ဟာ တိရစၧာန္​ လူသဏၭာန္​ မ​ေျပာင္​း။ လိမၼာလာ ဒီ​အေကာင္​​ေလး​ေပမယ္​့ ​ေကြၽး​ေမြး မွ ​ေကာင္​း။ ။ (၅ပ်ိဳး​ေထာင္​ ျခင္​း ကိုယ္​ လူပင္​ ကိုယ့္​ရဲ႕သား စိတ္​ထား လွသင္​​ေစခ်င္​။ မလိမၼာ အမိုက္​​ေသြး​ေၾကာင္​့ ရ...

" အသံုးခ်ခံ စကားလံုးမ်ား " (သို႔တည္​းမဟုတ္​) " ​ေအးၿငိမ္​စြာ ​ေနထိုင္​ျခင္​း " အခ်စ္​​ေတြ ဘယ္​လို တုန္​း​ေစ​ေတာ့ အမုန္​းကို​ေတာ့ ပယ္​ခြာ။ အခ်စ္​​ေတြ ဘယ္​​ေလာက္​ ရံႈး​ေပမယ္​့ မမုန္​း ႏိုင္​ပါ။ ခ်စ္​​ ေမတၱာ သစၥာ ကိုသာ ထားတတ္​ပါ​ ေစ​ေၾကာင္​း။ အလ်ားအနံ မရိွ​ေပသည္​့ အသြားအျပန္​ အသိ ​ေလး​ေတြနဲ႔ ​ေတြးဆ ​မွ​ေကာင္​း။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” မ်ိဳး႐ိုးဇာတိ ” ေဖေမရယ္ အဖိုးအဖြား အဘိုးအဘြား ေဘးဘီဘင္ မရိွခဲ့ ပါလွ်င္။ သင္တစ္ဦး ငါသည္ပင္ သက္ရိွထင္ မရိွဘဲ။ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ႐ိုးရာအစဥ္ကို ျမဲခ်စ္ခင္ မ်ိဳးဇာတိ ျဖင့္ ရိွသင့္ မလြဲ။ ။ တို႔ျပည္ေထာင္ ျမန္မာေဟ့လို႔ ယေန႔ထိ ထင္ေပၚ။ ျပည္ျမန္မာ ဇာတိေသြးတို႔ ရဲေစြးလို႔ နီေနာ္။ အမ်ိဳးကို ထိလာေသာ္ တုန္႔ျပန္ေဆာ္မည္ပဲ။ တို႔ေျမကို လာက်ဴးေက်ာ္ ေသြးေသာက္ေဖၚ တိုက္ပြဲ။ ယဥ္သေလ့ အႏွစ္ပါ တို႔ဘာသာ ယဥ္ေက်းမႈကို အေလးျပဳ ျမဲ။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" သမိုင္​း " ကိုယ္​့သမိုင္​းဆို​ေပမယ့္​ ဒီအတိုင္​း​ေတာ့ မထားသင္​့​ေပ။ ​ေကာင္​းက်ိဳး​ေတြ အျပဳမ်ားပါမွ အားရ လိမ္​့မ​ေလ။ ျပည္​့ဝ​ေစ မ​ေတြ​ေဝ စိတ္​ထား။ အ​ေျခအျမစ္ ​ဇြဲရိွစြာ ပညာကို မ႑ိဳင္​ခ်မွ ဘဝ ခြန္​အား။ ။ ဘဝၿပိဳ ​ေခြယိုင္​လဲက မခိုင္​ျမဲ သမိုင္​းပါ။ အ​ေျပာဆို အလြယ္​သံုးက လိမ္​လံုး မွ်သာ။ သမိုင္​းမွာ နိႈင္​းျပ စရာ မရိွ။ ​ေဝ​ေလ​ေလ အသံ​ေသးျဖင္​့ ​ေႂကြးျပ ​ေနဘိ။ ။ မွတ္​​ေက်ာက္​တင္​ ဝန္​ႏွင္​့အား တရား မွ်တ မွ​ေလ။ မာနကို အသာလွ်ိဳးလို႔ ႏိုးၾကား မွ​ေပ။ ဥဒစၥ ဆိုတာ​ေတြ ၿငိမ္​း​ေအး​ေစ ရင္​တြင္​း။ သမိုင္​းတင္​ စံမူသစ္​နဲ႔ ျပည္​ခ်စ္​တဲ့ မင္​း။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ " ဥဒစၥ =အလ်ံထ​ေသာ မီး

" ဘဝခရီးသည္​ " ပင္​ပန္​းဆင္​းရဲ ၊ ဒုကၡဝဲ၌ အံခဲလ်က္​သာ ၊ ႐ုန္​းရ႐ွာ၍ ဗ်ာပါ​ေသာက ၊ ဘုရားတရင္​း ဘဝမ်ားစြာ ျမင္​ရသည္​။ ဆံုလည္​ပတ္​ႏြား ၊ ​ေျဖး​ေျဖးသြားႏွင္​့ အင္​အား​ေလာဘ ၊ ျမန္​လိုလွသည္​့ ဘဝထိုထို ၊ စိတ္​အလိုလွ်င္​ ဘယ္​လို သင္​ခန္​းစာ ရမည္​။ ဥစၥာစီးပြား ၊ ​ေလာဘထား၍ ႐ွာျငား​ေခြၽးစက္​ ၊ လူ႔အသက္​ရင္​း ႏွစ္​သက္​ျခင္​းမွ ၊ လိုတရဟု ျမင္​ၾကခဏ ကုန္​လိမ္​့မည္​။ ​ေဒါသႏွင္​့႐ွာ ၊ ဒုကၡလာလိမ္​့ ​ေမာဟႏွင္​့႐ွာ ၊ ​ေသာကလာလိမ္​့ ​ေလာဘႏွင္​့႐ွာ ၊ ​ေဇာႂကြလာလိမ္​့ ပညာမတိုး ၊ ဥစၥာမ်ိဳးျဖင္​့ တန္​ဘိုးမဲ့စြာ ၊ ​ေပ်ာက္​ပ်က္​ပါသည္​ ​ေသရြာလမ္​းက ခရီးသည္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ဘယ္​​ေတာ့မွ အႏိုင္​မယူႏိုင္​ " လူ႔စိတ္​မွာ ႏွစ္​ျဖာႏွစ္​ဖက္​။ ဓမၼ ရယ္​ အဓမၼ အလွည္​့က် စြက္​။ ။ ​ေတာင္​​ေျမာက္​ညႊန္​း ဦးတိုက္​တဲ့ သံလိုက္​ အိမ္​​ေျမႇာင္​။ သူ႔ဟန္​မူ ဘက္​မယိမ္​း တိမ္​း​ေစာင္​း လို႔ မ​ေယာင္​။ ​ေတာင္​ဖက္​ျပ ​အရပ္​ ေတာင္​ ​ေျမာက္​ဖက္​​​ေဆာင္​ ေယာင္​လို႔မညႊန္​း။ လွည္​့စားသူ အယူစိမ္​းက တိမ္​းညႊတ္​ ဆြယ္​မတြန္​း။ ။ ဓမၼဟာ ဘယ္​ခါမွ အဓမၼ ဘက္​မယိုင္​။ တရားကို မတရားတို႔ အားျဖင္​့ မႏိုင္​။ တရားဓမၼ မ႑ိဳင္​ ခိုင္​မာစြာ ရိွျမဲ။ လွည္​့စားသူ ဤလူရႈပ္​တို႔ ထိန္​းခ်ဳပ္​ ခက္​ခဲ။ ။ တမာကို သကာဖံုး အခ်ိဳျပဳန္​း ကုန္​လွ်င္​။ တမာဓာတ္​ ထိုအခါး လွ်ာျဖား မွာတင္​။ ပမာလွ်င္​ ထင္​ျမင္​သည္​့ မတရား။ အခ်ိန္​တန္​ အဓမၼ တို႔ ဒိ႒ ကြယ္​သြား။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ဓာတ္​သ​ေဘာ " အတြင္​းမွာ အပူကိန္​း ထိန္​းခ်ဳပ္​ သန္​႔စင္​။ အပူကို အပူအားႏွင္​့ ​ေဆးဝါး ကူလွ်င္​။ မန္​းမဝင္​ အတြင္​းျပင္​ က်န္​းမာ​ေရး။ စိတ္​အျမဴ ဂူမ​ေအာင္​းတယ္​ ​ေ႐ွာင္​းလိမ္​့ အ​ေဝး။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" လ​ေျပာင္​းရြက္​ဝါ ရာသီပါ " ျမရည္​စိမ္​့တိုး ၊ ခ်မ္​းစိမ္​့ပ်ိဳးလ်က္​ ျမဴခိုး​ေဝလ်ံ ၊ ​ေဆာင္​း​ေဟမန္​ဝယ္​ ​ေျမာက္​ျပန္​​ေလညင္​း ၊ ႐ိုက္​​ေဆာ္​သြင္​း၍ စိမ္​့ဆင္​း​စီးေထြ ၊ ​ေျမာင္​စမ္​း​ေရလွ်င္​ ​ေဘာ္​​ေငြလြလြ ၊ ပနံရသည္​့ ​ေဆာင္​းလရာသီ စံ႒ာနီ။ ရာသီ "ကံု"ျမဲ ၊ တပို႔တြဲ၏ ​ေပါက္​ လဲ ယွက္​​ေသြး ၊ ငွက္​​ေရႊ​ေက်းတို႔ ဟစ္​​ေၾကြးစီစီ ၊ ဤရာသီ၏ ရာသီ႐ုပ္​ဖမ္​း ၊ အိုးထမ္​း​ေယာက်္​ား စန္​းယွဥ္​နကၡတ္​ ၊ မာဃ ဓာတ္​ျဖင္​့ ဆက္​ကပ္​ မီးပြဲ ၊ ထမနဲ။ ရာသီလ​ေျပာင္​း ၊ မိန္​တ​ေပါင္​းမွ ႐ုပ္​​ေျပာင္​းျမစ္​ထက္​ ၊ ငါးၾကင္​းပြက္​ႏွင္​့ ​ေသာင္ဖက္​ကမ္​း​ေျခ ၊ သဲပံု​ေစတီ ပြဲ​ေနရာသီ ၊ သရဖီပန္​း စန္းယွဥ္နကၡတ ၊ ဖလဂုနီ ​ေရႊျပည္​ဆယ္​့ႏွစ္​လ တဖန္​စတည္​့။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” အေနတတ္မွ ေက်နပ္စရာပါ ” မင္းၫြန္႔ ခက္ျဖာ ၊ မင္းဘ႑ာ ႏွင့္ အာဏာ စိုးသက္ ၊ မွားမွန္ ခက္႐ွင့္။ တိုးတက္ ျပည္ေဘာင္ ၊ လုပ္တိုင္းေအာင္လည္း အေမွာင္ အတၱ ၊ ဝိသမ တို႔ ထႂကြ ႏိုးၾကား ၊ တလႊားလႊား တည့္။ ေပါမ်ား ေကာင္း ယုတ္ ၊ ေျခခ်င္း ရႈပ္မွ် ယွက္ခ်ဳပ္ ေယာင္းေတာ ၊ ေပါက္ေက်း ေရာသို႔ သေဘာ သကန္ ၊ ဟုတ္တိုင္း မွန္ရာ အမွန္ မသိ ၊ ျဖစ္တတ္ ဘိဟု စိတ္သိ ေ႐ွာင္ခြာ ၊ ေအးၿငိမ္းစြာ တည့္။ သင့္ရာ သင့္ေၾကာင္း ၊ မင္းအေပါင္း မွာ ျပည္ေကာင္း ေအာင္ေစ ၊ ႀကိဳးစား ေပမို႔ ေမာင္ေမ ေဘးတိုက္ ၊ ကန္႔လန္႔တိုက္ ၍ ထိပ္တိုက္ ျပဳျငား ၊ ႐ူးမိုက္ မွားတည့္။ မျခား ပံ့ေထာက္ ၊ အမွား ေရာက္ေအာင္ ခ်ီးေျမႇာက္ သဏၭာန္ ၊ ႂကြက္ႂကြက္ ညံမွ် ဖန္ဖန္ ညႊန္းထပ္ ၊ လြန္႔လြန္႔ ခတ္ေသာ္ ေၾကာင္းရပ္ မေျပ ၊ ရိွလာေခ် က ေတြေဝ ေစာင္းေျမာင္း ၊ သူမေကာင္း ဟု စိတ္ေထာင္း ကိုယ္ေက် ၊ ရိွတတ္ေခ် တည့္။ ကိုယ္ေျခ ကိုယ္လက္ ၊ တရားစက္ ျဖင့္ မစြက္ မေရာ ၊ မေႏွာ မကန္ မလွန္ မေဖာက္ ၊ မေႏွာက္(ေႏွာင့္) မဖ်က္ စဥ္ဆက္ ၿငိမ္းခ်မ္း ၊ ဘဝလမ္း ကို ေလွ်ာက္လွမ္း ၾကည္သာ ၊ ေအးၿငိမ္းစြာ ပင္ ရင္မွာ ပီတိ ရိွသင့္သည္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" အို..သူ​ေတာ္​​ေကာင္​း အ​ေပါင္​းတို႔ " ကိုယ္​လံုဆင္​ျမန္​း ၊ သီလဆမ္​း၍ ဝမ္​းပမ္​းတသာ ၊ ဤျခံဳလႊာကား ပညာထြတ္​တင္​ ၊ နံ႔သာရႊင္​လ်က္​ တြယ္​ငင္​သဒၶါ ၊ ရတနာသို႔ စာဝါကမၼ႒ာန္​း ၊ ဓမၼပန္​းခင္​း ​ေလ်ာင္​းနင္​းႂကြခ်ီ ၊ အာရံုတည္​ကာ ​ေျခာက္​လီ​ေျခာက္​ပါး ၊ မ​ေထြျပားဘဲ စိတ္​အား​ေႏွာင္​ပိတ္​ ၊ ႏႈတ္​ရည္​ဆိတ္​လို႔ တိုးတိတ္​ခ်ဳပ္​​ေမာင္​း ၊ သူ​ေတာ္​​ေကာင္​းလွ်င္​ အ​ေပါင္​းျပည္​့စံု ၊ သရဏဂုံျဖင္​့ စိတ္​ျခံဳပုဝါ ၊ ဤခႏၶာဝယ္​ သာယာ ၿငိမ္​း​ေအး ရိွၾကသည္​။ ။ ." သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” စက္ဆရာ ” တစ္နံေလးစပ္ပါလို႔ တစ္ပတ္စာ လက္လွ်ိဳ ခ်ဳပ္ရတယ္ဆို။ ပြဲထိုင္သည့္ ထဘီတို က်ပ္ညႇပ္လို သူမ်ား။ ခ်ဳပ္ဆရာ မွာျဖင့္ ခ်ဳပ္အထာ ျပဳတ္ကာမသြားေအာင္ ထားရ ခ်ဳပ္သား။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ​ေမ​ေမ့ ​ေရႊမင္​းသား " အ႐ုဏ္​က်င္​းလို႔ လင္​းၿပီ​ေလ ​ေရႊမင္​းသား​ေလး​ေရ။ ထ​ေတာ့​ေလ ​ေမ​ေမ့သား စာက်က္​ပါ​ေတာ့လား။ စာ​ေမးပြဲႀကီး နီးၿပီဆို ပိုႀကိဳးစား​ေစလို။ စာအံသံ ​ေမ​ေမၾကား လိမ္​မာလိုက္​တဲ့သား။ အလိမၼာပို စာႀကိဳးစား ​ေမ​ေမခ်စ္​တဲ့သား။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” ေမာင္ထူးခြၽန္ ” ေမာင္ထူးခြၽန္ ေမာင္ထူးခြၽန္ သူ႔နာမည္ေလး ေမာင္ထူးခြၽန္။ ရည္ရည္မြန္မြန္ စာသင္သား တာဝန္ေက်ပြန္ စာႀကိဳးစား။ ေက်ာင္းအားကစား ၿပိဳင္ပြဲမွာ ထိပ္ဆံုးကသာ အျမဲပါ။ စာေပအရာ ပထမ အတန္းထဲမွာ အျမဲရ။ လက္ေရးလွလွ သန္႔ျပန္႔လြန္ လိမ္မာယဥ္ေက်း စာထူးခြၽန္။ ေမာင္ထူးခြၽန္ကို စံျပထား လူရည္ခြၽန္ကြဲ႔ ေက်ာင္းေတာ္သား။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ဆည္​းလည္​းသံ " ​ေရႊ​ေတာင္​ကို ​ေန​ေရာင္​​ေတာက္​သလိုပ ရႊန္​း​ေသာက္​တဲ့ ျမတ္​​ေစတီ။ ကမၻာမွာ သာသနာကြန္​းခိုတဲ့ ကြၽန္​းလက္​်ာ မဟီ။ သာသနာ့ အာဇာနည္​ ျမန္​မာျပည္​ သံဃာမ်ား။ အက်ိဳးရည္​တူစြာျဖင္​့ မ်ိဳးျပည္​သူ ရင္​ဝယ္​စမ္​းလို ၿငိမ္​းခ်မ္​း ​ေစသား။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ႐ိုး႐ိုး​ေလးသာ " ​ေရႊ နား ပန္​ဆင္​ စိန္​ စီ တင္​ ဘဝင္​ ​ေလသို႔ ဟပ္​။ စိန္​ ​ေရႊ ​ေန​ေရာင္​ ပါး ဝင္​း ​ေျပာင္​ အ​ေဆာင္​ မာန္​တို႔ ကပ္​။ ကိုယ္​့ပါး ကိုယ္​့အား သနပ္​ခါး စိတ္ထ​ား နင္​လို႔ စပ္​။ ယဥ္​​ေက်း ရန္​သင္​့ ႐ိုးရာ ျဖင္​့ ​ေမွ်ာ္​လင္​့ အက်ိဳး အပ္​။ အသား ​သင္​း​ေစ ပါး ​ဝင္​း ​ေရႊ ခင္​​ေန မယ္​လို႔ မွတ္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ပြင္​့​ေသာပန္​း လန္​းဆန္​းစြာ " စမ္​းသီတာ ၾကည္​ျပာစိမ္​း ယိမ္​းႏြဲ ့ညင္​သာ။ ပန္​းဆီလႊာ ​ေနျခည္​လွ်မ္​း လႊမ္​းျခံဳလ်က္​ ျဖာ။ ပန္​းမာလာ နီျပာဝါ စံုအ​ေသြး။ ​ၿမိဳင္​ရဂံု ၿပိဳင္​အငံု ဘံုသ​ေဘာနဲ႔ ​ေတာနန္​းဘြဲ႔ ေလး။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” အကၡရာ ေန႔နံ ” ကႀကီး ကႀကီး ကိုကႀကီး ေ႐ွ႕ဆံုး ကေန အႀကီး ႀကီး။ ကႀကီး အတန္း တနလၤာ က်ားရုပ္ ေန႔နံ သတ္မွတ္တာ။(ကခဂဃင) စလံုး စီရာ အဂါၤ ပါ့ ျခေသၤ့ မင္းက ပါးစပ္ဟ။(စဆဇစ်ည) ယရ လဝ ပိုင္းျဖတ္ ထင္ ဗုဒၶဟူး ရဲ႕ ေန႔နံ ဆင္။(ယရလဝ)(ဠ) ရာဟု ဟိုင္းဆင္ တြဲကပ္ ေပး ဗုဒၶဟူး ေန႔ မြန္းလြဲ ေလး။(ယရလဝ)(ဠ) ၾကာသပေတး ၾကြက္႐ုပ္ သည္ ပေစာက္ စဥ္တန္း နံ ကိုတည္။(ပဖဗဘမ) ေသာၾကာ နံ မည္ ပူး တံဆိပ္ သဟ အကၡရာ စာပံုႏွိပ္။(သဟ) ဋသန္ လ်င္းခ်ိတ္ တဝမ္း ပူ စေန ေန႔နံ နဂါး ယူ။(ဋဌဍဎဏ)(တထဒဓန) အ ဂဠဳန္ သူ တစ္လံုးထဲ တန ဂၤေႏြ ေန႔နံ ပဲ။ ။(အ) ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" စိုးစိတ္​​ေစြစြာ " စမ္​း​ေရ စီးသံ ၊ ​ေက်းငွက္​ပ်ံ ၍ တိမ္​ယံ ​ေဆာ့ျမဴး ၊ သည္​​ေႏြဦး ဝယ္​ ရင္​စူး နင္​့နင္​့ ​ေဆြးပန္​းခ်ီ။ ​ေႏြရင္​ ခြင္​ဦး ၊ ​ေဝွ႔​ေလ႐ူး​ ေၾကာင္​့ ကြန္​႔ျမဴး ညႇာ​ေခြၽ ၊ ဝါရြက္​​ေႂကြ ေတာ့ ငါ​ေလ မင္​းကို လြမ္​းတတ္​ၿပီ။ ကို​ေရႊ ဥဩ ၊ ငိုသံ​ေႏွာ လို႔ နစ္​​ေမ်ာ ​ေဝရီ ၊ ​ေဆြးရိပ္​သီ စဥ္​ ဘယ္​ဆီ မင္​း​ေလး ​ေရာက္​​ေနသည္​။ သုန္​သုန္​ သုတ္​ျဖဴး ၊ ​ေႏြ​ေလ လူးလွ်င္​ စိတ္​ကူး ​​ေတြ​ေဝ ၊ ​ေမ်ာလြင္​့ ​ေနၿပီး ငါ​ေလ မင္​းကို တမ္​းတသည္​။ လြမ္​းစာ ​ေဆြးစာ ၊ ရြက္​လႊင္​့ ကာျဖင္​့ တိမ္​လႊာ စမ္​း​ေအး ၊ ​ေက်းငွက္​​ေလး ​ေ​တြ ​ေလ​ေသြး တုန္​႔တင္​ ၊ ​ေႂကြရြက္​ ျမင္​တိုင္​း ခ်ိဳလြင္​ ဥဩ ၊ ညက္​ညက္​​ေညာ နဲ႔ သာ​ေမာ ​ေမြ႔​ေပ်ာ္​ ၊ ​ေလ႐ူး ​ေခၚမွ အ​ေဖၚ မဲ့ႏြမ္​း ၊ မင္​းကို တမ္​းတ အလြမ္​း မ​ေျပ ၊ သိပ္​ခ်စ္​ ​ေနဟု ငါ​ေလ မင္​းကို ​ေျပာ​ေတာ့မည္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ယိုဖိတ္​ျခင္​း " ပင္​လယ္​ျပင္​ ​ေရတစ္​​ေပါက္​ ​ေသာက္​ဖို႔ျဖင္​့ ခက္​လွဖြယ္​ ခါးသက္​ ငံတယ္​။ မသိမိုက္​ မလည္​ဝယ္​ စမ္​း​ေရသယ္​ ဘယ္​မထိန္​း။ က်မ္​းအလာ မွာျဖင့္ ပရမ္​းပတာ လုပ္​သူမ်ားရယ္​ ​ေတာင္​းစား မည္​့ကိန္​း။ ။ " မိုးခါး​ေရ " မိုးခါး​ေရ လူအမ်ား ​ေသာက္​စားလို႔ ​ေပ်ာ္​ရႊင္​ ဟုတ္​လွ​ေရာ့ ထင္​။ အခ်ိန္​တိုတြင္​ ႐ူးကြက္​ဆင္​ လူအမ်ား။ အ​ေၾကာင္​း​ေၾကာင္​့ အက်ိဳးထင္​ မိုးမျမင္​ ​ေလမရႈိက္​ကြယ္​ ႐ူးလိုက္​ပံုမ်ား။ ။ " အ႐ူးတိုင္​းျပည္​ " ​ေရႊကိုယ္​​ေတာ္​ သည္​ငမူး ႐ူးသည္​့ ခ်ိန္​တြင္​။ ​ေနာက္​ပါး​ေတာ္​ သည္​အ႐ူးက ပူး​ေျမႇာက္​ ပင္​့တင္​။ လမ္​း​ေပၚတြင္​ တန္​းစီလွ်င္​ စိတ္​ျမဴး။ မိုးခါး​ေရ တို႔တိုင္​း​ေျပ ကုန္​သ​ေလာက္​ကြယ္​ ​ေသာက္​​ေသာက္​လည္​ ရူး။ ။ " အ႐ူး​ေဆး " အ႐ူး​ေပၚ အ႐ူးဆင္​့ အထူးသျဖင္​့ အ​ေမႊ​ေက်ာ္​ ႐ူး​ေဆး စပ္​​ေဖၚ။ ​ေသြးမ​ေတာ္​ အ​ေရး​ေပၚ အရာ​ေပး။ က်ိဳးရည္​တူ မ်ိဳးျပည္​သူ တစ္​ကယ္​ႀကိဳက္​တယ္​ ႐ူးမိုက္​တဲ့ ​ေဆး။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” တိုင္းျပည္၏ ရတနာ ” ညဥ့္ယံ သံုးစိတ္ ၊ တစ္ရံ အိပ္သည့္ ျပည့္ထိပ္ ဦးေသွ်ာင္ ၊ ရာဇ ေဘာင္သြင္ ညဥ့္ေခါင္ ဦးတိုက္ ၊ ႏြားတစ္သိုက္ ႏွင့္ အားစိုက္ ထြန္ေရး ၊ လံု႔လ ေမြးသည့္ ယာေလး ကိုင္းထြင္ လယ္ေတာ႐ွင္။ ေဆာင္းေလ ေအးလ်က္ ၊ ဤနံနက္ တြင္ ဝန္းစက္ ေရာင္နီ ၊ ေတာင္ေၾကာ ဆီမွ လူရည္ ခန္႔ေသာ ၊ လူညိဳေခ်ာ သည္ လယ္ေတာ မွျပန္ ၊ ထြန္ေရး လွန္ေသာ္ ေခြၽးသန္ ရႊဲရႊဲ ရိွလွသည္။ သူ၏ လုပ္အား ၊ ျပည့္ခြန္အား တည့္ စားနပ္ ရိကၡာ ၊ မ႑ိဳင္ သာတည့္။ လူ႔ရြာ ေကာင္းက်ိဳး ၊ အားျဖင့္ ပ်ိဳးကာ ႏွိမ္ခ်ိဳး မႈဒါဏ္ ၊ ရင္ေကာ့ ခံ၏။ တစ္ရံ တစ္ဆစ္ ၊ သူ မလွစ္ ဘဲ ရင္ႏွစ္ သည္းခ်ာ ၊ ရတနာ ကို ျပည့္ရြာ မင္းေလာင္း ေကာင္းသင့္သည္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ​ေပၚပင္​ညံစီ " ​ေရႊအစစ္​ကိုျဖင္​့ ပန္​းတိမ္​ညစ္​ လက္​သစ္​ထြင္​ ​ေၾကး​ေရာ လို႔ပင္​။ ​ေစ်းသ​ေဘာတြင္​ ​ေရႊဆိုရင္​ ၿပီး​ေရာ။ ယဥ္​​ေက်းစြာ ျမန္​မာ့မူဟန္​ကိုျဖင္​့ ရင္​​ေလးစရာ ​ေျမခ်စံ ​ေနရသလိုပါ့ မူမမွန္​ ဘက္​ကန္​သမႈရယ္​က ပ်က္​ရန္​ ျပဳ​ေသာ။ ။ ​ေ႐ွး​ေကာင္​းတင္​့မွန္​ ၊ မ်ိဳး႐ိုးမွန္​သည္​့ ဧကန္​ယဥ္​​ေက်း ၊ ျမန္​မာ့​ေသြးက ​ေ႐ွ႕​ေရးမၾကည္​့ ၊ ​ေသြးရင္​းထိ​ေတာင္​ မသိလိုက္​ဟန္​ ၊ ျပဳတတ္​ျပန္​၏။ ရင္​ခံငို​ေႂကြး ၊ တစ္​ပါး​ေရးမူ ႂကြ​ေသြးဘဝင္​ ၊ မ်ိဳးညစ္​သြင္​ျဖင္​့ လိမ္​ဆင္​မ်ိဳးခ်စ္​ ၊ ကိုမ်ိဳးညစ္​ဟု မ်ိဳးခ်စ္​ရန္​သူ ၊ တုန္​႔ျပန္​ဟူ၏။ တစ္​လူတစ္​မင္​း ၊ ​ေျဗာက္​​ေသာက္​ခင္​း၍ ငါ့ျမင္​းငါစိုင္​း ၊ စိတ္​အ႐ိုင္​းျဖင္​့ ဘယ္​တိုင္​း​ေရာက္​​ေရာက္​ ၊ အမ်ိဳး​ေပ်ာက္​​ေတာင္​ ​​ေငြ​ေနာက္​သံ​ေယာင္​ ၊ ျမဲၾကံ​ေဆာင္​၏။ စိတ္​ႀကီးဝင္​ ​ေရႊဘဝင္​​ေလအဟပ္​။ ​ေငြခံုမင္​ ရႊင္​အ႐ူးလို ျမဴးၾက ၾကပ္​ၾကပ္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

” ျမန္မာ့ က်ား ” က်ားထိုးဟန္ တစ္ေကာင္တည္း စားနည္း လြယ္လြယ္။ က်ားႏွစ္ေကာင္ ပူးပိတ္ကပ္ေတာ့ အစားရပ္တယ္။ သံုးလံုးဆင့္ ထိပ္ေကာင္မယ္ ထိုးေႂကြးလွယ္ လို႔ေပး။ ခါးလယ္ေကာင္ ေနာက္ခံအားနဲ႔ စားလို႔ ကြက္ေျပး။ ။ တစ္ေကာင္ေႂကြး ႏွစ္ေကာင္႐ိုက္ တိုက္စစ္ ကြက္ေပၚ။ မတိုက္ခင္ သတိထားကြဲ႔ ခံစစ္အား ေဖာက္တတ္သေနာ္။ ကြက္ထပ္ႏွင့္ ကြက္ညႇပ္ေသာ္ မျမင္ေက်ာ္ ခံရ နိဂံုး။ တိုက္စစ္ေတာ္ ခံစစ္က်ဲပါက ပြဲလယ္ ၌ ရံႈး။ ။ အကြက္ကို ေတာင္ပံသိ္မ္းသို႔ ျဖန္႔ထိန္းလို႔ တက္ေနာ္။ ေ႐ွ႕ကေကာင္ ေနာက္ခံအား ေနာက္သားပို႔ ေစ့မွေတာ္။ ဥာဏ္သြက္လက္ က်ားအေက်ာ္ အကြက္ေဖၚ အလွည့္ေတြး။ က်ားအကိုင္ အပိုင္ခ်ဳပ္ကာ ထိန္းအုပ္ ႏိုင္ေလး။ ။ တစ္ကြက္မွားတက္ ပါက က်ားကြက္ အရႈံး။ ကြက္ေပါင္းစံု ေစ့ေစ့ေလး ေတြးႏိုင္ မွ ျပံဳး။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ျမတ္​​ေသာ သံဃာ " ဝါ​ေရႊ​ေရာင္​လင္​း သံဃာသင္​းလွ်င္​ ​ေနမင္​းလင္​းသာ ဝင္​းပျဖာမွ ​ေရာင္​ဝါျပည္​လွ်မ္​း ဆမ္​းလိမ္​့မည္​။ မိစာၦသက္​ႏွင္​း ခ်ိန္​ခါတြင္​း၌ ပြင္​့လင္​းမသာ သည္​းခံပါလ်က္​ သံဃာမ်ားတြက္​ စိုးစိတ္​ရည္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" မိစာၦ လႊမ္​းမိုး အယူဆိုး​ေသာ္​ " တန္​စိုးလက္​​ေဆာင္​ ၊ လုပ္​တိုင္​း​ေအာင္​လည္​း လူ႔​ေဘာင္​ယိုင္​ညႊန္​း ၊ မ႑ိဳင္​ပြန္​း၍ ျပည္​့ဝန္​းရည္​တူ ၊ တို႔ျပည္​သူတြင္​ ညီတူမွ်တ ၊ အခြန္​ခ​ေၾကာင္​့ လႉၾကစမ္​းပါ ၊ သာသနာလွ်င္​ ဗ်ာပါ​ေႏွာင္​့​ေႏွး ျဖစ္​ရသည္​။ ဘာသာအ​ေရး ၊ မ်ိဳးသား​ေရးႏွင္​့ ျပည္​့​ေရးမ႑ိဳင္​ ၊ လြန္​ယိမ္​းယိုင္​ကာ မခိုင္​တြန္​႔ဆုတ္​ ၊ ျပည္​ႀကိဳးတုတ္​၍ နႈတ္​ထြက္​ခက္​ခက္​ ၊ ထမင္​းတြက္​​ေသာ္​ ဖက္​ခြက္​ကိုင္​ကာ ၊ ဝမ္​းတစ္​ထြာမွ် ခါခါစိတ္​​ေလး ၊ ရင္​မ​ေအးလ်က္​ ကိုယ္​​ေလးလက္​မႈိင္​ ခ်မိသည္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" လိမၼာ​ေရႊ​ေသြး သား​ေနာင္​​ေရးလွ်င္​ " ​ေရႊ​ေသြး လူ​ေလး ၊ ​ေခတ္​​ေ႐ွ႕​ေျပး တိုင္​း ယဥ္​​ေက်းမႈ တြက္​ ၊ ​ေၾကး​ေမာင္​း အက္​သို႔ ဟက္​တက္​ ရင္​နာ ၊ ​ေသာက ျဖာမည္​ ျမန္​မာ ျပည္​မွ သားလူ​ေလး။ ​ေရႊ​ေသြး ႏုယဥ္​ ၊ သားမ်က္​ျမင္​ ပဲ ​ေန႔စဥ္​ ရက္​ဆက္​ ၊ ၾကားရခ်က္​ သည္​ ခါးသက္​ လွဖြယ္​ ၊ ႐ိုင္​းစိုင္​း ရယ္​လွ်င္​ တိုင္​းနယ္​ ျပည္​နယ္​ တစ္​ဝွမ္​းတည္​း။ ​ေရႊ​ေသြး လိမၼာ ၊ သား​ေ႐ွ႕မွာ ျဖင္​့ ပညာ သတိ ၊ မကပ္​ၿငိ ပဲ အသိ ​ေခါက္​ခက္​ ၊ အဝင္​နက္​ သည္​့ ႐ိုင္​းခ်က္​ စံတင္​ ဤ​ေခတ္​တြင္​။ ​ေရႊ​ေသြး ဆင္​ျမန္​း ၊ လူ႔စခန္​း ဝယ္​ လူစြမ္​း လူစ ၊ ပ်ိဳျမစ္​စြ သြင္​ ​ေ႐ွးက ႐ိုးသား ၊ ယဥ္​ပံုမ်ား မွာ တရား လက္​ကိုင္​ ၊ ျပည္​့မ႑ိဳင္​ တည္​့။ ခိုင္​ခိုင္​ ျမဲျမဲ ၊ တူယွဥ္​ တြဲလ်က္​ ရင္​ထဲ ညီမွ် ၊ လူပီသ စြာ ဂါရ၀ ထား ၊ စာနာအား ႏွင္​့ နိမ္​့ပါး ဂုဏ္​ျမင္​့ ၊ ျမတ္​ႏိုး သင္​့၍ ႀကီးရင္​့ ျမတ္​သူ ၊ ​ေလးစားဟူ ၏။ ငယ္​မူ ငယ္​​ေသြး ၊ ပညာ ​ေႂကြး၍ နႈတ္​​ေရး ကိုယ္​ဟန္​ ၊ အမွန္​ ယဥ္​​ေက်း ​ေခ်ာ္​​ေတြး မရိွ ၊ ပညာရွိ ၏ နႈတ္​သိ ဂုဏ္​အင္​ ၊ ျမတ္​လမ္​းစဥ္​ ကို ​ေျမလွ်င္​ မက် ၊ ​ေခါင္​းဦးခ် ၍ ဆံုးမ နာယူ ...

" ​ေဆာင္​းအကုန္​ ​ေႏြအကူးဝယ္​ " ​ေဆာင္​းကို မလို ​၊ ေႏြ မႀကိဳပဲ မိုးကို ​ေမွ်ာ္​၍ တမည္​့သူ။ မ်ိဳး​ေဆြ ကိုပစ္​ ၊ မ်ိဳးျခား ခ်စ္​လ်က္​ စင္​စစ္​ ကိုယ္​က်ိဳး ႐ွာမည္​့သူ။ စာ​ေပ အႏွစ္​ ၊ ခ်ိဳးႏွိမ္​ ညစ္​၍ ရင္​းျမစ္​ ဇာတိ ​ေဖ်ာက္​မည္​့သူ။ အမ်ိဳး ဘာသာ ၊ သာသနာ ကို ဘယာ ​ေဘးဆိုး ​ေပးမည္​့သူ။ ယဥ္​​ေက်းမႈ အ​ေမြ ၊ နင္​းဖ်က္​​ေျခ ကာ စိတ္​​ေတြ ႐ိုင္​း​ေအာင္​ လုပ္​မည္​့သူ။ ညီ​ေစ​ ေနာင္​ရင္​း ၊ စည္​းလံုးျခင္​း ကို ၿဖိဳခြင္​း သပ္​လွ်ိဳ ခြဲမည္​့သူ။ အိမ္​တြင္​း ဒုကၡ ၊ အိမ္​ျပင္​ ျပလို႔ မီးစ တြင္​းျပင္​ ရိႈ႕မည္​့သူ။ ညီ​ေနာင္​ ​ေမာင္​ဘြား ၊ သမီးသား ကို နင္​းျပား ဖိႏွိပ္​ ခ်ိဳးမည္​့သူ။ အတၱ မာန္​ျမဴ ၊ တံခြန္​ထူ ၍ ​ေကာင္​းသူ ဖယ္​႐ွား ျပဳမည္​့သူ။ စည္​းကမ္​း ပ်က္​​ေတြ ၊ ဥပ​ေဒ မွာ ျပဳ​ေစ ထည္​့သြင္​း ​ဖ်က္​မည္​့သူ။ အိမ္​တြင္​ မ​ေပ်ာ္​ ၊ အိမ္​ျပင္​ ​ေမွ်ာ္​လ်က္​ ဧည္​့​ေခၚ တင္​​ေျမႇာက္​ ပင္​့မည္​့သူ။ သား တူ ​ေနာင္​ရင္​း ၊ တို႔​ေသြးခ်င္​း တို႔ အိမ္​တြင္​း အိမ္​ပ ၊ ႏွစ္​႒ာန ၌ ညီမွ် မတူ ၊ ​ေစာင္​းနင္​း သူ​ေတြ အိမ္​သူ တြင္​း၌ ​၊ ေပါမ်ား ထိုက္​ေလာ။ တြင္​းလိႈက္​ ခ်စား ၊ အျပ...

” ပင္အို ႏွင့္ ပင္ပ်ိဳ ” ပင္အို ငုတ္တို ၊ တက္ေညႇာက္ ပ်ိဳျဖင့္ ရြက္စို ပင္မ်ား ေပါက္လာ၏။ ပင္အို အနား ၊ သံုးလံ ျခားက ပင္ထြား သစ္ငယ္ ပင္ေပါက္၏။ ပင္အို အတက္ ၊ အစံု ထြက္၍ ပင္တက္ ေႏွးကာ ႐ွိေန ႐ွာ၏။ ငယ္သစ္ ပင္ပ်ိဳ ၊ တုနိႈင္း ဆိုလ်က္ ပင္အို သက္ၾကား ၊ ပင္ထြက္ အားနည္း ငါကား စြင့္တည္ ၊ တက္ေလ သည္ဟု ေအာ္ျမည္ ဟစ္ေႂကြး ရိွေခ်၏။ ပင္ပ်ိဳ သက္ငယ္ ၊ မင္း အရြယ္ က ငါ့မယ္ ပိုထြား ၊ ပိုစြင့္ ကား၏။ ခုမွာ ေသးႏုပ္ ၊ ငါကား ငုတ္တို ျမက္ဖုတ္ လိုပင္ ၊ အတက္ သြင္ျဖင့္ ဖြာပင္ လန္လည္း ေနတတ္ၿပီ။ ရက္လ ႏွစ္ေျပာင္း ၊ ပင္ သစ္ေလာင္း မွာ ေထာင္းေထာင္း သန္စြမ္း ၊ ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တန္းမွ် လႊမ္းမိုး စည္ေဝ ရိွလွသည္။ ပင္အို မွာကား.... ႐ိုးတံ ကိုင္းကိုင္း ၊ ႏြယ္သစ္ ႐ိုင္းသို႔ အံု႔ဆိုင္း စိပ္စိပ္ ၊ အပင္ ရိပ္ျဖင့္ တိတ္ဆိတ ္ညင္သာ ရိွလွသည္။ မ်ား မၾကာမီ ၊ သစ္ခုတ္သည္ တို႔ ေျဖာင့္တည္ ဝင္းမြတ္ ၊ ပင္ပ်ိဳ ထြတ္ကို စိတ္လြတ္ ကိုယ္လြတ္ ျဖတ္ခုတ္သည္။ သံသရာ မွာ ၊ ဖန္လာ စက္ဝဲ ငါပဲ မာန္လို ၊ သစ္ပင္ ပ်ိဳမွာ ငုတ္တို ဘဝ ၊ ျပန္၍ စရန္ ရိပ္က် ပင္အို ၊ ေလာင္းရိပ္ ကိုပင္ ေက်ာ္လို သတၱိ ၊ အားမရိွ ၍ ဒုကၡိတ လွ်င္ ၊ သစ္ငုတ္ ပင...

” ေက်ာင္းေတာ္ မဟာ ” ရင္မွ ေမြးဖြား ၊ ရင္ခြင္ သားတို႔ ပိုင္းျခား ေျမာ္ျမင္ ၊ ဥာဏ္ႏွင့္ ယွဥ္၍ ခိုဝင္ ကာနား ၊ ေနေသာ္ အားတည့္ ျခားနား မရိွ ၊ ပကတိ ပင္ ငါ၏ ႏြယ္ဖြား ရင္ခြင္သား။ ငါ၏ ခြန္အား ၊ စိတ္ဓာတ္မ်ား ျဖင့္ ငါ့သား သမီး ၊ ငယ္ ရြယ္ ႀကီး ရင့္ ပညာ တင့္ေစ ၊ ဂုဏ္ျမင့္ ေစလ်က္ ခ်စ္ေဆြ မ်ိဳးႏြယ္ ၊ မ်ိဳးဂုဏ္ ထည္ဝါ တင့္တယ္ ေလ်ာက္ပတ္ ရိွလွသည္။ ငါ့ ၏ သံစဥ္ ၊ ခ်ိဳခ်ိဳလြင္ တြင္ ၾကည္လင္ ေမတၱာ ႀကီးလွ၏။ သာတူ ညီမွ် ၊ စခန္း ခ်၍ ထႂကြ ႏိုးၾကား ၊ ေမာင္ၾကိဳးစား တို႔ လံု႔လ ႀကီးမား ၊ မယ္ႀကိဳးစား တို႔ ျပည္ဖြား တိုင္းက်ိဳး ၊ တည္ေထာင္ ပ်ိဳးေလာ့ ခြန္အား ျပည့္ၿဖိဳး ၊ ညီေအာင္ ႀကိဳးေလာ့ တို႔မ်ိဳး ျပည္ေထာင္ ၊ ရန္တိုင္း ေအာင္ေစ အေမာင္ စြမ္းေဆာင္ ၊ မယ္စြမ္းေဆာင္ တို႔ ထမ္းေဆာင္ ဝန္တာ ၊ ေက်ပြန္စြာ ျဖင့္ ျမန္မာ ျမန္မာ ၊ ေရႊျမန္မာ ဟု အာဇာနည္ ေသြး ျပၾကမည္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

” ပိုင္နက္ ” ကိုးေတာင္က်ားႏွင့္ ဆယ္ေတာင္က်ား အင္အားက မကြာလွေခ်။ သူ႔ေနရာ ေျမပိုင္နက္ တြက္ခ်က္ မွတ္ေပ။ အင္အားကိုေစ သားေကာင္ေတြ ဖမ္းစား။ သူ႔နယ္ေျမ ရင္းအျမစ္မွာျဖင့္ ဘုရင္ တစ္ပါး။ ။ ေတာင္ကိုးလံုးမွာျဖင့္ ငါးလံုးက ဆယ္ေတာင္က်ား ကိုးေတာင္က်ား ေလးလံုးပိုင္။ စည္းေနရာ ေခ်ာင္းငယ္အား ပိုင္းျခား သက္ဆိုင္။ ကမ္းဘယ္ညာ ေခ်ာင္းေရအိုင္ အားမၿပိဳင္ ေရေသာက္ဆင္း။ နယ္ေျမပိုင္ ေက်ာ္မက်ဴးတယ္ ထူးဘိ ေလျခင္း။ ။ ေခ်ာင္းေရတိမ္ တစ္ဖက္ကမ္းက ဂ်ီ ဖမ္းသည့္ က်ားဆယ္ေတာင္။ မပိုင္ႏိုင္ ဂ်ီငယ္ဖမ္းေတာ့ တဖက္ကမ္း တိမ္းေ႐ွာင္။ လြတ္သြားလို႔ ေလာဘအေမွာင္ ဆယ္ေတာင္မွာ စည္းေက်ာ္ကူး။ ကိုးေတာင္႐ွင္ အပိုင္ေစာင့္တာ ေဇာေၾကာင့္ သိဘူး။ ။ ဂ်ီကိုသာ အရံုစိုက္တဲ့ ထိုက်ားမိုက္မွာ။ သူ႔လည္တိုင္ အပိုင္ကိုက္မွ သိလိုက္ရတာ။ သိေနာက္က် ဆယ္ေတာင္ခမ်ာ လည္တိုင္မွာ ေသြးေထာင္ပန္း။ ယွဥ္ၿပိဳင္ရန္ အားကုန္လ်က္ကယ္ သက္ထြက္ ေသပန္း။ ။ မေက်ာ္က်ဴးၾကပါနဲ႔ ဪ ႐ူးတဲ့သူေတြကိုျဖင့္ တြန္းလွန္ သင့္ေပ။ တို႔ျမန္မာေျပ ေရေျမဟာ တို႔ပိုက္နက္။ ရာဇဝင္ ေနမညိဳ႕ေအာင္ တို႔ ကာကြယ္ လ်က္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ...

” က်ပန္းမေလး ခင္စန္း ” ခရီးသည္ မ်ား ၊ လူးလာသြား လ်က္ ပ်ားပန္းခတ္ မွ် ၊ လႈပ္႐ွား ၾကသည္ ဘဝ လံုးစံု ဘူတာ႐ံု ။ ဘူတာရံု တြင္ ၊ ပစၥည္း႐ွင္ တို႔ ယူငင္ ကူေဖး ၊ သယ္ယူ ေပးသည့္ ေစ်းသည္ က်ပန္း မခင္စန္း။ မခင္စန္း ေလး ၊ ထမ္းပိုး ေပးလို႔ ေငြေလး တစ္ဆယ္ ၊ ထမင္းဝယ္ ကာ ေန႔လည္ ဝမ္းစာ စားရ႐ွာ။ မဝ ေရစာ ၊ စားရ ႐ွာသည့္ လြန္စြာ ဆင္းရဲ ၊ ဘူတာ ထဲ၌ အိမ္ပဲ အိပ္ယာ ခံုတန္းသာ။ ခံုတန္း ေပၚမွာ ၊ တုန္ရီစြာ လွ်င္ ဖ်ားနာ ပူႀကီး ၊ ဒုကၡ မီးျဖင့္ ျဖစ္ၿပီး မၾကာ ၊ ခဏတာ တြင္ ဘူတာ ရထား ၊ ဆိုက္ေရာက္ ျငားက သြား၍ ထမ္းပိုး ၊ ထမင္းဖိုး တြက္ တိုးလွ်ိဳး ေတာင္းပန္ ၊ လုပ္ရ ျပန္သည္ ခ်ိန္မွန္ ဘဝ ၊ ႐ုန္းကန္ ရတည့္။ ဘဝ ဘယ္မွာ ၊ ပညာ ပါလဲ ဥစၥာ ဘယ္မွာ ၊ ပိုင္ဆိုင္ ရာလဲ ဘာညာ မသိ ၊ သူမ သိတာ လက္႐ွိ လုပ္႐ိုး ၊ ငါ ထမ္းပိုး မွ ဝမ္းအိုး တစ္ထြာ ၊ စားရ မွာမို႔ ဘူတာ ေက်ာ႐ိုး ၊ ခံုတန္း က်ိဳးသာ ငါ့အိုး ငါ့အိမ္ ျဖစ္ေတာ့သည္။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ျပစ္​ဒဏ္​ ဟူေသာ ဥပ​ေဒ သာလွ်င္​ " ငါငိုရၿပီ ၊ ငါ့မ်က္​ရည္​နဲ႔ ငါသည္​စကား ​ေျပာျဖစ္​ၿပီ။ ငါ့​ေသြးခြန္​အား ၊ ငါ့လုပ္​အားနဲ႔ ငါကားႀကိဳးစား ခဲ့ပါသည္​။ ငါ့​ေျမငါ့​ေရ ၊ ငါတို႔​ေျပမွာ ငါ​ေနဖို႔ရာ ခက္​လွၿပီ။ ငါ့မိသားစု ၊ ၿမိဳ႕ျပင္​စု၌ က်ဴးဟု​ေခၚရာ ​ေရာက္​ခဲ့သည္​။ ဝါးႏွီးယက္​ျဖာ ၊ ဓနိကာ၍ ​ေျမမာခ်ိဳင္​့ထဲ ​ေဆာက္​ခဲ့ၿပီ။ က်ဴး​ေတြဖ်က္​ဖို႔ ၊ လူတခ်ိဳ႕က ငါတို႔​ေနရာ ​ေရာက္​ခဲ့သည္​။ ငါရပ္​တစ္​ပါး ၊ အလုပ္​သြားတုန္​း သနားမညႇာ ျဖစ္​ၾကၿပီ။ ငါ၏မယား ၊ ငါ၏သားတို႔ ကမ္​းနားသစ္​ပင္​ ျဖစ္​ခဲ့သည္​။ ​ေက်ာတစ္​ျပားစာ ၊ ပိုင္​ဆိုင္​ရာကား ငါ့အား​ေလွာင္​ရယ္​ ျပဳၾကၿပီ။ ငါ၏အစြမ္​း ၊ ဘဝႏြမ္​းလ်က္​ မ်က္​ကန္​းတ​ေစၧ ​ေၾကာက္​ခဲ့သည္​။ ငါတို႔တစ္​​ေတြ ၊ လမ္​း​ေပၚ​ေသမည္​့ ​ေခြး​ေလ​ေခြးလြင္​့ ျဖစ္​ရၿပီ။ ငါ့အ​ေဖလည္​း ၊ လယ္​ယာထဲမွာ ရင္​ကြဲမ်က္​ရည္​ က်ခဲ့သည္​။ ယခုငါ့လွည္​့ ၊ အားကိုးမဲ့စြာ ဒူးနဲ႔မ်က္​ရည္​ သုတ္​ရၿပီ။ ​ေရ​ေျမ​ေျပာက်ယ္​ ၊ ​ေမြးရပ္​လည္​၌ ဘယ္​လိုစခန္​း သြားရမည္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ​ေက်း​ေတာ သဘင္​ " ႏြားအ​ေပါင္​းရယ္​နဲ႔ ႏြား​ေက်ာင္​းတဲ့ သူမယ္​။ ခ်စ္​တဲ့သူ ​ေခၚလာျပန္​​ေတာ့ လွည္​း​ေက်ာ့ ယဥ္​ငယ္​။ ငွက္​​ေက်း​တို႔ ရံ​ေရြ​ေဖၚႏွယ္​ ​​ေပ်ာ္​ရႊင္​ဖြယ္​ ပ်ံဝဲ။ မ​ေလးနဲ႔ အတူ ပု​ေလြက်ဴ ခ်ဴသံ​ေပးပါလို႔ ငွက္​​ေက်းသီ သည္​စားက်က္​ခင္​းဝယ္​ က်င္​းပ သည္​့ပြဲ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ​ေနညိဳဆြဲ ​လွည္​းေရစည္​ " ၿမိဳ႕တန္​း႐ွည္​ ​ေရႊ​ေျခက်င္​းနဲ႔ မင္​း​ေနျပည္​​ ကြဲ႔ တို႔ေရႊဘို။ မူးျမစ္​​ေရ သြယ္​ကာ​ေဖာက္​လို႔ လွည္​း​ေထာက္​ စည္​တို။ တစ္စ​ည္​​ေလာက္​ဗ်ိဳ႕ အမွာဆို ​ေျခတို​ေအာင္​ သယ္​​ေပး။ ၿမိဳ႕​ေရႊဘိုမွာျဖင္​့ ​ေရခ်ိဳခ်ိဳ ​ေက်ာက္​ခ်ဥ္​​ေဖာက္​ကာ ​ေသာက္​ၾကည္​့ ခ်င္​​ေသး။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" အိမ္​ရိွလူကုန္​ " စရည္​းအိုးခြက္​ကယ္​ႏွင္​့ ရြာဘက္​က အလႉ​ေတာ္​။ မွ်စ္​ဟင္​းခ်ိဳ ကတက္​သား ပဲျပား ငပိ​ေၾကာ္​။ အခ်ိဳပြဲ ထန္​းလ်က္​​ေနာ္​ ပဲႀကီး​ေလွာ္​ ​ေရ​ေႏြးၾကမ္​း။ ရြာကုန္​ဖိတ္​သထင္​့ မီးခိုးတိတ္​ တစ္​ရြာလံုးရယ္​ အမုန္​းဆြဲ ၾကစမ္​း။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ​ကမ္း ​​ေငြ​ေသာင္​ယံ " လႊတ္​ျမဴးဘြယ္​ဖန္​ ၊ တိမ္​ယံ​ေလျဖဴး ညင္​း​ေလဦးက ၊ ​ေဆာ့လူး​ေလျပည္​ ​ေနျခည္​​ေတာင္​ယံ ၊ ဖူးပြင္​့ပန္​ကာ ​ေတာင္​ပံလႈပ္​​ေထြး ၊ လိပ္​ျပာ​ေလးႏွင္​့ ပ်ား​ေလးငယ္​ငယ္​ ၊ ပန္​းခင္​းလယ္​မွာ ရႊင္​ဖြယ္​ပ်ံဝဲ ၊ ဝတ္​မံႈက်ဲသို႔ ​ေပ်ာ္​ပြဲဆင္​ယင္​ ၊ ပန္​းဥယ်ာဥ္​၌ ပ်ိဳလြင္​သည္​့ပန္​း ၊ သြင္​မႏြမ္​းခင္​ အနမ္​းမိုး​ေစြ ၊ က်ိဳးပမ္​း​ေနသည္​ ​ေလျပည္​မာလာ သင္​းသင္​းတည္​့။ ၫြတ္​ႏူးငယ္​ပန္​ ၊ တြယ္​ဟန္​လႊတ္​ျမဴး သက္​ပိုင္​ဦးလွ်င္​ ၊ ရြယ္​စူးရည္​မွတ္​ ဘဝအပ္​မွ် ၊ မ်ိဳးျမတ္​က်င္​့​ေထြ စိတ္​​ေနၫြတ္​​ေပ်ာင္​း ၊ ​ေရႊရည္​​ေလာင္​း၍ ခ​ေညာင္​းမႉးတင္​ ၊ ခ်စ္​​ေရစင္​ဝယ္​ ၾကင္​နာဆပြား ၊ ​ေမတၱာမ်ားျဖင္​့ ခ်စ္​အားပိုပို ၊ ရႊန္​းစိုစို​ေသာ္​ သံခ်ိဳခ်ိဳ​ေအး ၊ သံစဥ္​​ေတးသြား ျပန္​႔​ေမႊးႀကိဳင္​​ေလ ၊ ပန္​ဆင္​​ေစမည္​ ​ေနျခည္​ျဖာျဖာ ဝင္​းဝင္​းတည္​့။ ဆြတ္​ခူးရြယ္​ၾကံ ၊ မယ္​့ထံညႊတ္​ႏူး စိတ္​လႊတ္​ျမဴးလ်က္​ ၊ သီက်ဴးတသ က်န​ခြင္​့ပန္​ ၊ ​ေရႊနန္​းစံရယ္​ တစ္​ရံတစ္​စိတ္​ ၊ ဟန္​မခ်ိတ္​ပဲ ဖိတ္​ဖိတ္​ေရာင္​စဥ္​ ၊ ခ်ိဳလြင္​လြင္​ႏွင္​့ သြင္​သြင္​စီး​ေမ်ာ ၊ တ​ေသာ​ေသာလွ်င္​ သာ​ေမာ​ေသ...

” ဒါတို႔စာ တို႔ဘာသာ ” ျမန္မာစာ သဒၵါမ်ိဳးမွာျဖင့္ ငုတ္လွ်ိဳးလို႔ မတင့္တယ္ ထုတ္ေဖၚ ၾကမယ္။ ပုပ္သိုးမယ့္ ကဗ်ာစာရယ္ ကမၻာဝယ္ မျဖစ္ေရး။ မ်ိဳးျမန္မာ အမ်ိဳးမ်ားတို႔ ႀကိဳစား စို႔ေလး။ ။ အေျခခံ အရင္းစစ္ေတာ့ ဇစ္ျမစ္က ခိုင္ခိုင္မာ တို႔ ျမန္မာစာ။ ေ႐ွးထဲက ခန္႔ၾကည္စြာ တည္တံ့လာ ၿပီပဲ။ ေခတ္သစ္ဆီ ေမာင္မယ္လက္ဝယ္ ထမ္းရြက္ သင့္ျမဲ။ ။ ကႀကီး မွ အ အဆံုး ေ႐ွးထံုးနည္း ျမန္မာစာ ေစ့ေစ့ ငံုစြာ။ တိက်လို႔ အေသအခ်ာ ေလ့လာကာ မွတ္သား။ မ်ိဳးျမန္မာ ဂုဏ္ေရာင္တင့္ေအာင္ ျမႇင့္တင္ စို႔လား။ ။ ေအဘီစီ သင္တုန္းက ေအကေန ဇက္ထိအံ အျပန္အလွန္။ တို႔ဘာသာ ပိုထက္သန္ တို႔အမွန္ တို႔ေလးစား။ စာေပကြယ္ လူမ်ိဳးေဖာက္လွ်င္ တိုင္းေပ်ာက္ လူသား။ ။ စာသင္ရာ ဆရာမ်ားလည္း အေလးထားလို႔ ေလ့လာရန္။ အေျခခံ ခိုင္ေအာင္ပ်ိဳးမွ တိုးတက္ ႐ွင္သန္။ တို႔ျမန္မာ စာေပသံ ေပါ့ေပါ့တန္ ဝန္ထမ္း။ ေနာင္တေခတ္ မွာျဖင့္ က်န္ရစ္ေခ် တို႔ရင္ေသြးတြက္ ေတြးဆ ၾကည့္စမ္း။ ။ ဒါဒို႔ေျပ ဒို႔ေျမခ်စ္ဖို႔ ေသြးသစ္တို႔ ဇာတိမာန္။ ေျမတစ္မႈံ ေရတစ္စက္ ကမ္းလက္ တင္က်န္။ စာေပခ်စ္ မ်ိဳးခ်စ္ရန္ မ်ိဳးသစ္ထံ လက္ဆင့္ကမ္း။ မ်ိဳးျမန္မာ ကမၻာသုဥ္း...

" သံုးရက္​လခံုးမ်က္​စ " ​ေနညိဳခ်မ္​း​ေအး ​ေတာင္​စြယ္​​ေျပးစဥ္​ လ​ေကြး​ေကြးသည္​ ​ေ႐ွ႕ရပ္​ဆီမွ မႈန္​ရီဖ်ဖ် ထြက္​ျပဴစျဖင္​့ ခ်စ္​ညဆည္​းဆာ ဧည္​့ခံလာသည္​ သာယာ၏​ေလာ သာ၏​ေလာ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" သာသနာ့ဒါယိကာမ်ား " ​ေန႔ရက္​လိမ္​့လူး ၊ ​ေႏြရည္​လူးရင္​း လႈပ္​ကူးဂိမွာန္​ ၊ ​ေႏြဇိမ္​ခံလ်က္​ တိမ္​ပ်ံ​ေတာင္​ၫြန္​႔ ၊ အနားတြန္​႔ျဖင္​့ လူးလြန္​႔ဒီ​ေရ ၊ လိႈင္​းကပ္​ေစရာ ​ေသာင္​​ေျခကမ္​းစပ္​ ၊ ​ေတာင္​​ေလခတ္​ရင္​း ​ေျမာက္​ရပ္​သို႔ခ်ီ ၊ ကမ္​းစစ္​သည္​တို႔ ခါမီသၾကၤန္​ မိုးသို႔တည္​း။ ​ေသြ႔အက္​သိမ္​့မူး ၊ လယ္​​ေျမႏူး​ေအာင္​ ​ေရကူး​ေပါင္​းသင္​ ၊ ဆည္​​ေရတင္​လ်က္​ ​ေငြပင္​​ေငြရင္​း ၊ ​ေရႊစင္​ဝင္​းသည္​့ ​ေကာက္​ရင္​းစပါး ၊ ​ေကာက္​ႏွံစားလွ်င္​ ​ေနစားမ​ေျခာက္​ ၊ စိမ္​းစို​ေပါက္​လ်က္​ မိုး​ေအာက္​လယ္​​ယာ ၊ ျပည္​့မီစြာျဖင္​့ ရာသီခင္​းမွန္​ ပ်ိဳးသို႔တည္​း။ ။ ​ေ႐ွ႕ဆက္​ၿငိမ္​့ျမဴး ၊ မင္​းလြင္​ဦး၌ ​ေလ႐ူးသံစဥ္​ ၊ ျခဴသံလြင္​သည္​့ ရြာစဥ္​လႉျမဲ ၊ ႐ွင္​ျပဳပြဲႏွင္​့ ရင္​ထဲသာသနာ ၊ တို႔ျမန္​မာလွ်င္​ ဝါရည္​သကၤန္​း ၊ သပိတ္​ထမ္​းလ်က္​ ဝမ္​းပမ္​းတသာ ၊ လန္​းဆန္​းျဖာသည္​ ရြာက်ီတင္​းခံ တိုးသို႔တည္​း။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" တစ္​ခါလာ သည္​မ်ိဳး " လယ္​​ေျမတလင္​းမွာကြဲ႔ မွည္​့ဝင္​းတဲ့ စပါး​ေရႊ ​ေတာင္​လိုပံု​ေန။ သို႔​ေသာ္​​ေလ ရြာမ​ေန သည္​ဆန္​စပါး။ အခ်ိန္​တန္​ က်န္​​ေလ႐ိုးဟာက မ်ိဳး စပါး မ်ား။ ။ " နင္​းၾကမ္​း " လယ္​​ေျမစိမ္​းမွာျဖင္​့ လယ္​သိမ္​းမည္​့ ကြင္​းျပင္​။ မ်ိဳးအခြန္​ လယ္​အခ သမ လ်က္​ပင္​။ အသီးကိုျမင္​ ​ေႂကြး႐ွင္​​ေတြ ပတ္​ဝိုင္​း။ လယ္​လုပ္​သူ လယ္​ခစားကို ပြဲစားက ခိုင္​း။ ။ " နယ္​လွည္​့ျခင္​း " ဇာတ္​စကား ဓာတ္​ျပားလည္​း မကယ္​ႏိုင္​။ ​ေတာင္​သူလယ္​ ယာမလုပ္​ကယ္​ ငုတ္​တုတ္​သာ ထိုင္​။ ဝမ္​းထြာဆိုင္​ မခိုင္​​ေပါင္​ အလုပ္​႐ွား။ ​ေတာ​ေနမိႈင္​ ​ေတာင္​သူခက္​​ေတာ့ ၿမိဳ႕တက္​ လို႔သြား။ ။ " စ​ေပၚမႏိုင္​ က်ဴးမွာထိုင္​ " ၿမိဳ႕​ေတြမ်ား လိမ္​စားတဲ့ ကမၻာ။ ဂတံုး​ေပၚ ထိပ္​ကြက္​လို႔ စိတ္​ပ်က္​ စရာ။ လာလို႔သာ လာရတာ ​ေနစရာ ရိွဘူး။ ​ေဟာဟိုမွာ လူ​ေတြစုကြဲ႔ သုခုမ က်ဴး။ ။ " ​ေနရရင္​​ေတာ္​ပါၿပီ " ​ေဟာက္​စား​ေတြႏွင္​့ ​ေျခာက္​စားတို႔ ပံု​ေဖၚ။ ဟို​ေနရာ သည္​တစ္​ကြက္​ ​ေငြ တြက္​လို႔ ​ေဆာ္​။ သစ္​ဝါး႐ွား ​ေစ်းက​ေအာ္​ အ​ေတာ္​​ကြ...

" ျမန္​မာ စစ္​သား အာဇာနည္​ " မ်ိဳး​ေဆြသက္​လ်ာ ၊ သားတစ္​ရာကား ဇာနည္​စစ္​​ေသြး ၊ မ်ိဳးသား​ေရးတြက္​ ​ေပးဆပ္​ဂုဏ္​ရည္​ ၊ အာဇာနည္​ဟု ရပ္​တည္​ခဲ့တာ ၾကာ​ေလၿပီ။ ရပ္​တည္​မူကြဲ ၊ အသားထဲက ယင္​မဲသားစံု ၊ ​ေလာက္​ျဖစ္​ကုန္​သည္​့ ​ေငြပံု​ေျခခ်ဳပ္​ ၊ လက္​ကိုင္​တုတ္​တို႔ မ်ိဳးယုတ္​​ေတြလည္​း တိုက္​ရသည္​။ မ်ိဳယုတ္​ကပ္​ပိ ၊ ဆိတ္​အစိသို႔ ကပ္​မိကပ္ပယ္​ ၊ ဆိုးႀကိဳးသယ္​သည္​့ ခင္​တြယ္​ကိုယ္​က်ိဳး ၊ င​ေတမ်ိဳးတို႔ ျပည္​က်ိဳးရန္​စြယ္​ ဖယ္​ရသည္​။ ျပည္​က်ိဳးဂုဏ္​အင္​ ၊ မ်ိဳးရင္​ျပင္​၏ ယဥ္​​ေက်းမႈထံုး ၊ ဓ​ေလ့သံုးဝယ္​ ​ေ႐ွးဘုန္​းစံ​ေပ်ာ္​ ၊ တရား​ေတာ္​ညီ ျမင္​​ေျမာ္​ပသ ရိွရသည္​။ ျမင္​​ေျမာ္​မ်ိဳးျမတ္​ ၊ ပညာတတ္​ႏွင္​့ ​ေတာရပ္​​ေတာင္​သူ ၊ ၿမိဳ႕​ေပၚလူတို႔ မပူၿငိမ္​းခ်မ္​း ၊ ဘဝလန္​းဖို႔ ဝန္​ထမ္​းကာကြယ္​ ၾကရသည္​။ ဝန္​ထမ္​းအခ ၊ ျပားတစ္​စျဖင္​့ ဘဝ​ေပးလႉ ၊ အဂၤါလႉလ်က္​ ကူညီလုပ္​အား ၊ တတ္​စြမ္​းအားနဲ႔ ​ေဆာင္​ထား​ေကာင္​းစိတ္​ ​ေမြးရသည္​။ ​ေဆာင္​ထားဘဝ ၊ တည္​​ေဆာက္​ၾကရာ မယားဇနီး ၊ သားသမီးလည္​း ကိုယ္​့နည္​းႏွင္​ႏွင္​ ၊ စည္​းကမ္​းယွဥ္​သည္​့ ျပည္​့အင္​ျပည္​့အား ၊ ျပည္​သူ႔သားဟု ရိွထားစိတ္​...

" ႏြမ္​းလ်လ် ႏွင္​း " မခို႔တယို႔ တစို႔စို႔ ႏွင္​့​ေႂကြ ​ေဆာင္​းႂကြင္​း ႏွင္​း​ေခြၽ။ ႏွင္​းစ တို႔ ရီ​ေဝ​ေဝ ​ေငြမ်က္​ရည္​ ျမ ပုလဲ။ လန္​းမရႊင္​ ​ေဆာင္​းသံစဥ္​ ​ေႏြရည္​​ေထြးမယ္​ ​ေတြးလို႔ ငိုဆဲ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ​ေႏြ​ေတး႐ွင္​ " တိမ္​အ​ေတာက္​ ​ေန​ေပ်ာက္​လု ကြယ္​ခ်င္​။ ခ်စ္​သံစဥ္​ ခ်ိဳခ်ိဳ​ေအး လြမ္​း​ေတး ခ်ဴငင္​။ ဥဩ႐ွင္​ ​ေႏြရင္​ခြင္​ ငွက္​​ေလး။ မ​ေမ့ႏိုင္​စရာ တစ္​​ေန႔တာ ရင္​​မွာေမာဖြယ္​့ ​ေသာတ သံ​ေပး။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ဆႏၵ ႏွင္​့ ဘဝ " ၾကယ္​စင္​တမ္​းတ ၊ အငမ္​းမရႏွင္​့ ထြန္​းပလင္​းလက္​ ၊ ၾကယ္​စင္​စက္​ကို တပ္​မက္​ရည္​စူး ၊ ပိုးစုန္​းၾကဴး​ေရ။ ၾကယ္​ဖူးလြင့္​ေႂကြ ၊ ညလည္​း​ေစြမို႔ ​ေငြတု​ေရာင္​ျပန္​ ၊ အ႐ုဏ္​စံ​ေသာ္​ ၾကယ္​ပ်ံရထား ၊ စက္​ရပ္​သြား၍ သင္​ကားဘယ္​မွာ ပုန္​းလိမ္​့နည္​း။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" အပါး​ေတာ္​ျမဲ " ကမ္​းလက္​တြဲ​ေခၚ လိုက္​​ေတာ္​မူလွဲ႔။ ​ေငြစင္​ရည္​ ျမ​ေဆာင္​နန္​းသို႔ လွမ္​းလို႔ လာခဲ့။ ​ေခၚငင္​ယူ ပုဝါပါး ဖိတ္​ၾကား ရဲ႕​ေနာ္​။ အၾကင္​နာ ​ေငြရည္​​ေသာက္ က်ိဳး​​ေထာက္ ​​ခ်င္​့​ေမွ်ာ္​။ တြဲလက္​​ေဖၚ ​ေသာ္​တာ နဲ႔ လမင္​း။ အာကာဂုဏ္​ ဓ​ေလ့ မွာျဖင္​့ ဝဠာဘံု က်ယ္​သ​ေရြ႕ကြယ္​ ​ေတြ႔မယ္​့ ခ်စ္​ျခင္​း။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ​ေကာင္​းက်ိဳး လို​ေသာ္​ " လူ႔​ေဘာင္​ျပည္​နိႈက္​ လူမိုက္​တစ္​​ေသာင္​း ၊ တစ္​​ေယာက္​​ေကာင္​းျဖင္​့ ထိမ္​း​​ေက်ာင္​းအုပ္​​ေသာ္​ ၊ ရျငား​ေသာ္​လည္​း လူ​ေတာ္​အ​ေပါင္​း လူ​ေကာင္​းတစ္​သိန္​း ၊ လူမိုက္​ထိန္​းလွ်င္​ ပ်က္​ကိန္​းၾကံဳရာ ျဖစ္​တတ္​စြာ တည္​း။ သူ​ေတာ္​စင္​စစ္​ ​ေ႐ွ႕ျဖစ္​​ေနာက္​​ေၾကာင္​း ၊ ​ေကာင္​းမ​ေကာင္​းကို ​ေကာင္​းဆိုး​ေဝဖန္​ ၊ နည္​းလမ္​းမွန္​ျဖင္​့ သင္​့တန္​​ေထာက္​ထား ၊ ဆြဲ​ေခၚျငားမူ လူသားတစ္​​ေသာင္​း ၊ ၿငိမ္​း​ေစ ​ေၾကာင္​းတည့္​။ ဗာလ လူမိုက္​ စ႐ိုက္​ မတူ ၊ နင္​း​ေခ် ဟူ႐ွင္​့ က်ိဳးတူ သာမွ ၊ လိုဘ က်ဟု ကတိ သစၥာ ၊ ​ေမ့​ေလ်ာ့စြာ ျဖင္​့ အာဏာ စက္​ခင္​း ၊ မိစာၦ ႏွင္​းတည္​့။ မ်ားလူ အတၱ ၊ ဝဋ္​ဒုကၡ တို႔ စုၾက ရစ္​​ေႏွာင္​ ၊ ဤလူ႔​ေဘာင္​ဝယ္​ မ​ေယာင္​ ဆီလူး ၊ မီးစ ကူးသည္​့ မိုက္​႐ူး မိစာၦ ၊ မက်င္​့ရာ တည္​း။ မ်ားလူ အက်ိဳး ၊ ရည္​​ေမွ်ာ္​ကိုး ၍ အဆိုး မ​ေဝ ၊ ​ေကာင္​းရာ​ေစ ​ေလာ့ မ​ေသြ သုခ ၊ လိုတရ လ်က္​ ဒိ႒ ​ေကာင္​းက်ိဳး ျဖစ္​လတၱံ႕။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ခ်ရာမ ခ်ာတင္​​ေပးမယ္​ " တရီး ထ​ေဒြး အတံလွ်ိဳ ​ေမာင္​​ေရး ခ်ာအံခ်ိဳ။ ဒနယ္​တို ညဲမတ္​တား ခ်စ္​နဲ႔တူ တယား။ ဓရီး​ေ႐ွ႕က အ​ေတာက္​ငယ္​ မတ္​ထား ညက္​ရိွလယ္​။ ငကိုတြယ္​ အတံခ်ပ္​ ​ေတ​ေတ ခ်ာခ်ာမတ္​။ ။ ................................ ကႀကီး ခ​ေခြး အသံခ်ိဳ ​ေမာင္​း​ေလး စာအံဆို။ ဂငယ္​ကို ျမဲမွတ္​သား ႐ွစ္​နဲ႔ တူသလား။ ဃႀကီး ​ေ႐ွ႕က အ​ေကာက္​ငယ္​ မွတ္​ထား မ်က္​စိလည္​။ ငကိုကြယ္​ အသံျဖတ္​ ​ေသ​ေသခ်ာခ်ာ မွတ္​။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ​ေႏြက​ေပးတ့ဲ​ေဝဒနာ " ​ေႏြ ​ေႁခြ ​ေႂကြခ့ဲၿပီ​ေပါ့​ေရာ္​ရြက္​ဝါ။ ​ေတြး ​ေငး ​ေဆြးရၿပီ​ေပါ့ဒီခ်ိန္​ခါ။ ​ေဝဒနာ မ​ေျဖသာ ဒီ​​ေ​မာင္​ႏြမ္​း။ ဥဩငယ္​တြန္​အခိုက္​မွာ လိႈက္​လိႈက္​ၿပီးလြမ္​း။ ။ ဟိန္​းဝဏၰစိုးဝင္​း(တိုက္​ႀကီး) " သုခုမသံခ်ိဳ " စိတ္​​ေရာင္​စဥ္​ ဒီဃ​ေတး ​ေႏြးလွပါသည္​။ လြမ္​းသံစဥ္​ ခ်စ္​ရည္​​ေႏွာ ဥဩ သံခ်ီ။ ​ေႂကြ​ေလၿပီ ​ေနျခည္​ႏု အသဲ။ ရင္​တစ္​ဖို ငိုသံ​ေရာငယ္​ ​ေမ်ာလြင္​့ ​ေနဆဲ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" ညင္​းျပန္​႔​ေအး​ေစ " ​ေဆာင္​းကားအိပ္​မက္​ ​ေႏြစိမ္​ရက္​တြင္​ ခြန္​းဆက္​ခြာယူ ႏွင္​းျဖဴျဖဴလွ်င္​ ၾကင္​သူမွတ္​မိ သိပါ​ေစ။ ​ေႏြအား​ေမွာ္​ဝင္​ ပိ​ေတာက္​ရႊင္​၍ ​ေရစင္​ၾကည္​​ေပ်ာက္​ ​ေျမဝင္​​ေျခာက္​ကာ ​ေတာက္​​ေလ်ာက္​​ေျမျမဴ ပ်ံ႕လြင္​​ေန။ ​ေႏြငင္​ယွက္​လူး ညင္​း​ေလျမဴး​ေသာ္​ စို႔ဖူးငယ္​႐ွင္​ ​ေခြၽး​ေလးပင္​လွ်င္​ ​ေလဝင္​စိမ္​့​ေအး လန္​းလ်က္​​ေပ။ ခ်မ္​း​ေဆာင္​းျမထြက္​ ​ေႏြ​ေခြၽးစက္​တို႔ ႏွစ္​သက္​တူစြာ ​ေအးျမရာဝယ္​ ညင္​သာတိတ္​ဆိတ္​ သစ္​ရိပ္​​ ေလ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" မဟာဘုတ္​ " မဟ​ေႏၲာ ဘူ​ေတာ မဟာဘူ​ေတာ။ မဟာဘုတ္​သ​ေဘာ အ​ၾကမ္​းေျပာ​ မွန္​​ေသာ ​ေဟာနည္​းသာ။ အဓိပတိ ဖြားတံုဘိ ႏွံ႔သိ ထင္​႐ွားစြာ။ အထြန္​း ဖြားျမင္​ ​ေက်ာ္​​ေဇာထင္​ လူတြင္​ အံ့ဩရာ။ တံခြန္​ ထင္​႐ွား ရာဇဖြား ​ေက်ာ္​ၾကား တတ္​လွစြာ။ သိုက္​ ရတနာ ပတၱနာ ဆရာ ျဖစ္​တတ္​တာ။ ပုတိ သ​ေဘာ မ​ေက်ာ္​​ေဇာ ႏွ​ေျမာ ရိွတတ္​စြာ။ မရဏ တြင္​ ဖြားျမင္​လွ်င္​ မရႊင္​ ေသာကျဖာ။ ဘဂၤ ၌ ဖြား နာအဖ်ား မွတ္​သား ပ်က္​တတ္​စြာ။ ။ " သစ္​ရိပ္​ညိဳ "

" အညံ့ဆံုးႏွစ္​ " ဥ လွ ရြာ ၊ ၾကာ ​ေတာ သံ စံ ပါ ​ေအး ၊ ​ေလး ရြာ က ျမ ဦး လူ ၊ သူ ဇ ​ေမာင္​ ​ေထာင္​ သာ စြ။ ၁။ တနင္​း​ေႏြသား ၊ ဗုဒ္​ ျဂိဳဟ္​ စား သက္​အား ရာဟု ညံ့လွသည္​။ ၂။ တနလၤာ သား စ​ေန စား သူ ​ေသာၾကာ သက္​ ညံ့လိမ္​့မည္​။ ၃။ အဂၤါ သားသည္​ ၾကာ ၿဂိဳဟ္​ တည္​ ​ေႏြဆီ သက္​​ေရာက္​ ညံ့ဦးမည္​။ ၄။ ဗုဒၶဟူး သား ရာဟု စား လာ အား သက္​​ေရာက္​ ညံ့လွသည္​။ ၅။ ၾကာသပ​ေတး ​ေႏြ ၿဂိဳဟ္​​ ေလြး ဗုဒ္​​ေလး ဟူးသက္​ ညံ့လြန္​းသည္​။ ၆။ ​ေသာၾကာ သားဆို အဂၤါ ၿဂိဳဟ္​ ​ေတးကို သက္​​ေရာက္​ ညံ့လိမ္​့မည္​။ ၇။ စ​ေန​ေန႔သား ​ေသာၾကာစား သက္​ထား အဂၤါ ညံ့​ေလၿပီ။ ။ ၁။ ဥ ​ေႏြ ​ေန႔သား လွ ဗုဒ္​စားကာ ရြာသား သက္​​ေရာက္​ အညံ့ဆံုး။ ၂။ ၾကာ လာ ဤသား ​ေတာ ေန စား၍ သား ​ေသာၾကာ သက္​ အညံ့ဆံုး။ ၃။ စံ အဂၤါ သား ပါ ​ေတး စား၍ ​ေအး​ ေႏြ သက္​​ေရာက္​ အညံ့ဆံုး။ ၄။ ​ေလး ဟူး သားမွာ ရြာ စား ရာ လွ်င္​ က လာ သက္​​ေရာက္​ အညံ့ဆံုး။ ၅။ ျမ​ ေတး သည္​သား ဦး ၿဂိဳဟ္​ စား​ေသာ္​ လူ ဟူး သက္​​ေရာက္​ အညံ့ဆံုး။ ၆။ သူ ကား ​ေသာၾကာ ဇ အဂၤါ ဝယ္​ ​ေမာင္​ ၾကာ သက္​​ေရာက္​ အညံ့ဆံုး။ ၇​။ ေထာင္​ စ​ေနသား သာ ​ေသာ စားလ်က္​ စြ အား သက္​​ေ...

" သူ​ေယာင္​မယ္​ " ႐ုတ္​တရက္​ လွ်ိဳ႕ဝွက္​စြာ ​​ေရာက္​ေရာက္​လာ​ ေလျမဲ။ ​ေမႊးနံ႔သာ သင္​းပ်ံ႕​ေအးလ်က္​ ​​ေျပးထြက္​ သူပဲ။ ။ တိတ္​တဆိတ္​ ႐ိုးတိုးရိပ္​ အာရံုထဲ။ လြင္​့ျပန္​႔စြာ လူးလာ​ေခါက္​ ​ေရာက္​လို႔ လာဆဲ။ ။ သူ​ေယာင္​မယ္​ ​ေမွာင္​ကြယ္​၍ ​ေပၚ​ေပၚလာ။ အလွယဥ္​ ပန္​းခ်ီရႈံး ျပံဳးတဲ့ မူယာ။ ​ေဒဝစၧရာ ၿမိဳင္​​ေဂဟာ ​ေဟဝန္​​ေတာ။ ၿမိဳင္​​ေဟဝန္​ မင္​းသမီးရယ္​ျဖင္​့ သတင္​း ႀကီး​ေသာ။ ။ သ​ေဘာျဖဴ အူစင္​း​ေပမယ္​့ ရင္​းႏွီး ဖို႔ မလြယ္​။ ကိုယ္​ရံ​ေတာ္​ လူ႔ဘီလူးတို႔ ႀကီးမႉး လို႔ရယ္​။ အနားမွာကြယ္​ ​ေစာင္​့ၾကပ္​တယ္​ရယ္​ လို႔ပဲ။ ျမိဳင္​​ေသလာ ​ေဟမာ​ေတာဝယ္​ ​ေျမာလြင္​့​ ေနျမဲ။ ။ သခၤ် ိဳင္​း ​ေျမ ​ေနာက္​စူးစူး ​ေခ်ာက္​ကူး သည္​့ စံအိမ္​။ ပန္​းနတ္​ႏြယ္​ စိမ္​့​ေရစမ္​း ​ေျမာင္​ကမ္​း ၌ စိမ္​။ ​ေရတံခြန္​အရိွန္​ သက္​ၿငိမ္​ရာ လႈပ္​႐ွား။ ျမင္​့မားစြာ ​ေက်ာက္​တံတိုင္​းတို႔ ဝိုင္​းဖြဲ႔ ရံတား။ ။ ​ေရတံခြန္​ အဝင္​​ေပါက္​ ထိပ္​ခ်ဳပ္​​ေပါက္​ က်ဥ္​းတယ္​။ တစ္​ကိုယ္​စာ ​ေက်ာက္​တံခါးႏွင္​့ ကာထား လို႔ကြယ္​။ အတြင္​းဝယ္​ စိန္​​ေရႊငယ္​ ရတနာအျပည္​့။ မီးအိမ္​႐ွင္​ မိွန...

” ေပးဆပ္ျခင္း ” တစ္သက္မွာ တစ္ခါခ်စ္ ႏွစ္သက္ စြာပင္။ ခ်စ္ၿပီးရင္ အေသသတ္ ေက်နပ္ မႊန္းတင္။ ေပးဆပ္ဖို႔ ဆင္သင့္ျပင္ ဘုရင္မ အနား။ လုပ္သားေမာင္ ေအာင္စစ္သည္ ပန္းဝတ္ရည္ စားေတာ္ဦး ဆက္ဖူး သည့္ ပ်ား။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

” ေႏြရင္ခြင္ ” တိမ္တစ္ၫြန္႔ တြန္႔လိုက္သည့္ အခ်ိန္။ ဘဝငို ပ်ိဳတစ္သိုက္ ႐ူးမိုက္ ခ်စ္အိမ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္ သူရိန္ငယ္ နတ္သား။ ရင္အလႊာ ဆူဆူပြက္ေအာင္ ႏွင္းဆက္ ေရာ့လား။ ။ မိန္တန္ခူး တိမ္႐ူးႏွင့္ ေလေပြငင္။ သူရိန္႐ွင္ ထရံေပါက္ ၿခိမ္းေျခာက္ လ်က္ပင္။ ႏြမ္းမရႊင္ ပူေလဆင္ ေႏြတြင္း။ စက္ခႏၶာ ေရတစ္ေပါက္ ေျပးေသာက္ ခ်ဥ္ျခင္း။ ။ ” သစ္ရိပ္ညိဳ ”

" ေနၾကာပန္း " ဝါရည္ေရႊဝင္း ၊ ႐ွင္ေနမင္းသို႔ ပံုခင္း႐ိုးညႇာ ၊ ဝန္းပျဖာသည္ ေနၾကာပြင့္ပန္း ေနျခည္ျဖန္း။ ေမွ်ာ္မွန္းေ႐ွ႕ရပ္ ၊ ေနႀကိဳအပ္ဟု ပြင့္တတ္ပံုမွာ ၊ ဆန္းျပားပါသည္ ေနၾကာပြင့္ပန္း ေရႊရည္လႊမ္း။ ေနဆမ္းသာလွ ၊ ႐ိုးတံႂကြလ်က္ ရပ္ျပပံုလႊာ ၊ ညီညြတ္စြာလွ်င္ ေနၾကာပြင့္ပန္း ေရႊျပည္နန္း။ လခ်မ္းေကြးေကြး ၊ ညေအးေအးမူ ေမွးေမွးေပ်ာ္ေပ်ာ္ ၊ စက္ေတာ္ေခၚ၍ ပင္ေသာ္ညႊတ္ကိုင္း ၊ ညႇိဳးငယ္ဆိုင္းကာ တံတိုင္းအုပ္႐ိုး ၊ ေနငုပ္လွ်ိဳးစဥ္ လႈပ္ႏိုးမသာ ၊ ေရႊေနၾကာငယ္ ေနသာမွပဲ လန္းေတာ့မည္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေဒဝဒတ္ ဆရာတင္ " သူယုတ္ကို ယွဥ္တြဲေတာ့ တလြဲေတြ ေတြ႔တတ္သည္။ ခင္မင္ရာ တရားမဖက္ေတာ့ တရားပ်က္ ရၿပီ။ ေဂါေနာေန ေဂါျဖစ္တည္ ေႏွာပလီ ရစ္ဝဲ။ တရားမ႐ွာသူေတြျဖင့္ မွားတစ္ရာ သဒၶါကင္းလ်က္ သင္းပင္း စုျမဲ။ ။ " ျမင္သိလ်က္ ဆက္မိုက္သူ " အမွားျမင္ အမွန္ရိွက တရားသိ ျပင္သင့္သည္။ အမွန္ကို ရင္မွာထိန္းလို႔ သိမ္းထားသင့္သည္။ စံဂုဏ္မညီ မာန္ဟုန္ဖီ ပံုအရိပ္။ တရားမျမင္ မွားအစဥ္ ဥာဏ္ထံုေသးတယ္ စိတ္ေမြး အဟိတ္။ ။ " အယူလြဲ " သဲကႏၲာ အာရံုဟပ္ပံုက တံလ်ပ္ကို ေရထင္။ မိစၧာလို လိုေလာဘ ေတြမွ ဆႏၵ လိုအင္။ ဟုတ္လိမ့္ႏိုးပင္ ကိုယ့္အထင္ ကုတင္ေရႊနန္း။ အမွားလွ်င္ အမွန္လုပ္ေတာ့ ဒုကၡ ဆင္ျမန္း။ ။ " လမ္းျပသူႏွင့္ ေနာက္လိုက္ " အမွားေတြ ယံုၾကဖို႔ ပံုျပလို႔ ေျပာၾက႐ွာ။ အမွန္ကို စုန္ကန္ၾက ပုန္ကန္မွ အမွန္လာ။ ေဒဝဒတ္ ဥာဏ္ပညာ ပလီပလာ ဥာဏ္သံုး။ အမွားသံသရာ တရားမမွန္စြာ အမိုက္ေဆးတို႔ တိုက္ေႂကြး သီကံုး။ ။ " တရားသိ သူ " ေစတနာ သဒၶါတရား ပြားမ်ားသည့္ သူတြင္။ သီလဂုဏ္ သမာဓိျဖင့္ သတိႏွင့္ ယွဥ္။ တရားကို ခံုမင္ မွားဂုဏ္အင္ ပယ္႐ွား။ ကိေလသာ မီးအဟ...

" ပင္လံုးစိမ္း " ေႏြအက မွာ ေႁခြခ် လို႔ ညႇာေႂကြ။ ေလအထမွာျဖင့္ ေမႊႂကြ ျပန္႔ေန။ ေႏြမာန္ေျပ ႏုသစ္ေဝ စို႔ဖူး။ ညႇာစိမ္းေရာင္ ေတာင္ပံေပါက္ကယ္ စို႔ေညႇာက္ တို႔ျမဴး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" အမွန္တရားလိုသူမ်ား " ေရၾကည္႐ွာ ေမႊေႏွာက္ဖို႔ ေရေနာက္သို႔ ဆင္းသူ။ ေရေအာက္မို႔ ၾကည္လိမ့္ႏိုး ပိုဆိုး ညႊန္ထူ။ ခြၽဲျပစ္ျပစ္ မၾကည္ျဖဴ မဲမိုက္ျမဴ ညစ္ေထး။ မိုက္သလြန္ ဒုိက္ညႊန္တြင္းဝယ္ ဆင္းတဲ့ ျဖစ္ေလး။ ။ " လြဲမွားျခင္း " လူပညာ ျမတ္တရား စိတ္ထားေကာင္းခ်င္သူ။ မိုက္တကာ့ မိုက္ေခါင္ထြတ္ ေပါင္းညႊတ္ ရည္တူ။ ရပါလိမ့္ မိုက္အယူ ႀကိဳက္သူေတြ သို႔ပဲ။ အမွား၌သာပါ့ တရား႐ွာ ညႊန္လည္ရင္းကို ဆင္းနစ္ ျမဳပ္ဆဲ။ ။ " ဆြဲခ် " ကြယ္သူေတြ ျမတ္တရား အစပ္နား မလာေခ်။ ၾကည္ေရစင္ ဘယ္မခ်စ္ ႏြံနစ္ သူေတြ။ မိုက္တကာ့ အေခါင္ေဘြ ညႊန္ေရမွာ ေပ်ာ္ပြဲ။ ေရၾကည္ေတာင္ ညႊန္ေရာင္ေတာက္ေအာင္ ေရာေႏွာက္ လိမ့္ျမဲ။ ။ " မသူေတာ္ " အသူရာ ေသေရမ်ား ၾကည္သလား လို႔ကြယ္။ ထင္အျမင္ ယူဆမွား တရား မွတ္တယ္။ အလိုကြယ္ သည္တစ္မယ္ သူေတာ္ေကာင္း။ အဆိပ္ေရ အျပည့္ဖံုးတဲ့ ရႈံးသတၱိ ေလာင္း။ ။ " ထိပ္ခ်လွ်င္သိေနာ္ " အက္ဆစ္ရည္ အျပင္းစား တရားဟု မွတ္ေသာ္။ ညႊန္ကမၻာ ေလာဘေတာဝယ္ ေရာေႏွာ လို႔ေပ်ာ္။ ေအာ္သူေတြ ေအာ္ ေဆာ္သူေတြ ေလာင္ၿမိဳက္ဆဲ။ မွတ္စရာ မွန္တရားက ေလာင္စား လိႈက္ျ...

" ဘယ္ဟာမွားသလဲ " သည္ခႏၶာ တရားပ်က္က အမွားဖက္ ခက္တတ္တယ္။ ေခါင္းခါးေျခ ဘယ္စခန္းကို လွမ္းျပင္ ရာဝယ္။ ဘယ္ကစျပင္ရမယ္ ဘယ္သည့္ႏွယ္ ကုထံုး။ ႐ုပ္ခႏၶာ အဂၤါမ်ားရယ္ မွားကြက္ ႐ွာအံုး။ ။ " အယူဝါဒ အမွား " ႐ုပ္ခႏၶာ တပည့္သား ေစပါးသည့္ သည္ဥာဏ္။ တရားပ်က္ ခက္အျပားေၾကာင့္ အယူမွား ဒဏ္။ တယူသန္ ခႏၶာကို ေဆာင့္ဆြဲ။ ေႏွာင္ႀကိဳးမွ်င္ အယုတ္တရား ျပတ္သြား မွပဲ။ ။ " ယုတ္ေသာဥာဏ္ကို ပယ္ၾကပါ " ဒုကၡကို သူဆင္ျမန္း လူ႔စခန္း အယုတ္တမာ။ ဝါဒမူ အပ်က္တရားက ခိုင္းစား တာပါ။ သို႔ေပေၾကာင့္ သည္ခႏၶာ လိုက္ပါကာ မိုက္သြား။ ဥာဏ္အညႇာ ေႂကြကာက်မွ ေကာင္းရ လိမ့္သား။ ။ " အေရာင္ဆိုးမခံပါႏွင့္ " ေရၾကည္ျပာ ေရဆိုးေရာ ေႏွာလိုက္သည့္ အခါ။ ေရစင္ၾကည္ အေရာင္ေျပာင္းလို႔ ေဟာင္းႏြမ္း တတ္စြာ။ မ်ိဳးသစၥာ အယူမွာ ေမွာက္မွား။ အမ်ိဳးခ်စ္လွ်င္ျဖင့္ ႀကိဳးျပစ္႐ွာ ေရလွ်င္စစ္သို႔ သစ္ၾက ေစသား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" မသံုးအပ္ပါ " အခစား အားမရေပါင္။ သစၥာကို မ်က္ကြယ္ျပဳ သမုဒယေႏွာင္။ သည္အေဆာင္ မဲေမွာင္ရည္ အဆိပ္။ ေျပာင္းအေဆာင္ ေနာက္တစ္မ်ိဳး ပုပ္သိုး မနိပ္။ ။ " ဖုတ္တေစၧ " ေ႐ွ႕တစ္မ်ိဳး ေနာက္အခ်ိဳး မမွန္။ ေစတနာ သဒၶါပ်က္ ညႇိဳးခ်က္ရယ္သန္။ အတြင္းရန္ ခြင္းတန္က ခြင္း။ ဂုတ္အခံ လုပ္ၾကံယုတ္ ေသြးစုပ္ ဖုတ္သြင္း။ ။ " ထိမွနာ " လူ႔စိတ္မွ အတၱဝန္ခ်ီ။ အတၱျဖာ သူတစ္ပါး ထိပါး ေစသည္။ လွည့္ၾကံဳမည္ ခံႏိုင္ရည္မြဲ။ ထိုခ်ိန္မွ ျမတ္တရား လိုလား ေလျမဲ။ ။ " ထိမွနာ " မသနား ေထာက္ထားမညႇာ။ ကိုယ့္ထိမွ ဘုရားတ မ်ားလွ သူငါ။ သာခ်ိန္မွာ အဝိဇၨာ တဏွာဖံုး။ ခံယူခ်ိန္ အနာႂကြမွ တရားရ ထံုး။ ။ " မာယာ " တရားကို ဖင္ခုထား မတရား လက္ကိုင္။ သိလ်က္ႏွင့္ အေမွာင္ဖံုး သံုးသည့္ မ႑ိဳင္။ သူမႏိုင္ ထိုင္ငိုမွပဲ။ တရားကို သတိရ၍ ထုတ္ျပတတ္ျမဲ။ ။ " အကြက္လွေစ " ထားသတိ မ်ားက်ိဳး ၾကည့္စမ္းပါ။ တရားခင္ စဥ္မျပတ္ ခါးပတ္၍သာ။ ၿငိမ္းေအးခ်မ္းသာ မ်ားသူငါ အတြက္။ ဝန္းက်င္ကို ေကာင္းေအာင္ပ်ိဳး ႐ိုးသည့္ အကြက္။ ။ " တရားေရး " ...

" ေႏြဧည့္သည္ " ေနဆီခြန္းဆင့္ ၊ ေႏြရင့္ရင့္ဝယ္ ပန္ခြင့္ပန္းေလး ၊ ရနံ႔ေမႊးစဥ္ ပိုက္ေထြးယုယ ျမတ္္ႏိုးဖြယ္။ ေနျခည္ျဖန္းပက္ ၊ မိုးတစ္စက္ေၾကာင့္ တိုးထြက္ေပၚလာ ၊ ပိေတာက္ဝါတို႔ ေႏြခါမွပဲ ပြင့္႐ွာတယ္။ ဝါေရႊဖက္ဖူး ၊ အတာခူးရင္း ၾကည္ႏူးျပံဳးရႊင္ ၊ ခ်စ္ေရစင္ႏွင့္ ၾကည္လင္ျဖန္းပက္ ကဲခဲ့တယ္။ ကိုင္းက်ိဳးခက္တင္ ၊ ေရႊေရာင္လြင္တို႔ ေျမတြင္ျပန္႔က်ဲ ၊ ငုသို႔ပဲေလ...... ေန႔လြဲခဏ ၊ ပိေတာက္လွမွာ ေျမက်စြန္႔ေႂကြ ၊ ေဖာ္မဲ့ေခ်ေပါ့...... ေရႊရည္စို႔စို႔ ၊ ရင္ဆို႔ဆို႔ႏွင့္ ယို႔ယို႔အားငယ္ ၊ မ်က္ရည္လည္သည္ ေႏြလယ္သၾကၤန္ ပိေတာက္ရယ္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" က်ေနာ့္ကဗ်ာေလး ငိုေနသည္ " ေလွခါး ထစ္တက္ ၊ ေျခတစ္ဘက္ မွာ နႈတ္ထြက္ မသာ ၊ ၿငိမိ ပါသည္ ေျခခါ လိမ့္က် ထိဖူးသည္။ ကာရန္ လြတ္က် ၊ နေဘ ခြ ႏွင့္ ဘာမွ် မက်န္ ၊ တိမ္သည့္ ဥာဏ္ရယ္ ဆိုရန္ ဆိုေရး ေပါက္ခက္ၿပီ။ အံဆို ခ်ေရး ၊ ေရႊနႈတ္ ေလး၍ အေတြး အသိ ၊ ဥာဏ္ မထိဘဲ လက္၏ ေႏွာင့္ေႏွး ၊ စာဟန္ ေသြးလည္း ဖင့္ေလး အတိ ၊ ခလုပ္ထိ သို႔ ႂကြမိ ေျခေထာက္ ၊ အံေခ်ာ္ ေထာက္ကာ ေအာက္သို႔ က်သလို ၊ ကဗ်ာ ခ်ိဳသည္ ငိုသံ ေရာ၍ ပါေနသည္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" တေန႔ေသာအခါ " သက္တန္းကုန္ ရြက္ၾကမ္းရည္ ၾကံဳ႐ွာ။ ရြက္ဝါေႂကြ ေလအခ လိမ့္က်လို႔လာ။ ကဗ် ကဗ်ာ စပ္သဒၵါ ၾကံေတြး။ ပညာဥာဏ္ ကံဘဝတို႔ ဒုကၡ ပူေဆြး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ " ကဗ် = န ။ [ ကဝိ+ယ ] ကဝိ​ေနာ ဣဒံ-ကဗ်ံ။ ​ေမာဂ္​-၄၊ ၃၅။ ပၪၥိ။ ပညာရွိတို႔၏ဥစၥာျဖစ္​​ေသာ အဖြဲအႏြဲ႕၊ ကဗ်ာ။♦ျမ+ န ။ [ ကဝိ+ယ ] ကဝိ​ေနာ ဣဒံ-ကဗ်ံ။ ​ေမာဂ္​-၄၊ ၃၅။ ပၪၥိ။ ပညာရွိတို႔၏ဥစၥာျဖစ္​​ေသာ အဖြဲအႏြဲ႕၊ ကဗ်ာ။♦ျမ+(န) ပညာရွိတို႔ သီကံုး​ေသာကဗ်ာ။ (ကဗၺ, လည္​းရွိ၏)။♦ခ်ဳပ္​

" အတိတ္တဲ့လား " သရက္ပင္ အႀကီးႀကီး အသီး သီး ရာဝယ္။ အသီး ဟာ ေျမမွာခ ေႂကြက် ရာမယ္။ ဒီအသီး ဒီအပင္ႏွယ္ ဆက္ႏြယ္ပံု ပ်က္ယြင္း။ ဒီအပင္ ဒီအသီး ဟုသာ နီးစပ္ ပံုခင္း။ ။ ေ႐ွးေ႐ွ႕က ဆက္စပ္မႈ အက်ိဳးျပဳ ခဲ့ရာ။ ခုခ်ိန္ခါ ဖယ္ခြာၿပီး ထံနီး ေဝးစြာ။ ၿပီးခဲ့ပါၿပီဗ်ာ ဒါေတြဟာ အတိတ္။ ေက်းဇူးတင္ အျမင္ခက္ဖြယ္ မ်က္စိ စံုမိွတ္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ပိတ္မိေနၿပီ " ခဏေလးေပမယ့္ ဘဝအေရး က ခက္လွတယ္ စားဝတ္ေန မလြယ္။ စည္းကမ္းေဘာင္ က်ဥ္းက်ဥ္းမယ္ ဝဲပ်ံနယ္ ရိွဘူး။ ေဘာင္၌ပ်ံ ေလွာင္ခ်ိဳင့္စံ ငွက္ငယ္ဘဝတို႔ ခပ္နန ႐ူး။ ။ " တနင့္တပိုး " အခြန္ေတြ တုပ္ပါလို႔ လႈပ္သည္ႏွင့္ ႀကိဳးခ်ည္ ဒုကၡ ဗ်ာသီ။ ခ်ဳပ္ညနာရီ မအီသာ လိမ့္လူး။ တိရစာၦန္ ရံု ဗိမာန္ဘံု ရဂံုေတာဝယ္ ေမာေမ့ေမ့ မူး။ ။ " ဘဝေမ့သူ " ကိုယ္လိုလူ အာဏာရ ဘဝကို ေျပာင္းျပန္ျမင္ လူ႔ဘဝ ဘံုခြင္။ စက္႐ုပ္သြင္ ထင္ျမင္သည့္ လူသား။ သနားမညႇာတာ ခါးတမာ သကာဖံုးႏွယ္ သံုးခ် ပံုမ်ား။ ။ " ကြၽန္ " အခြန္ေပၚ အခြန္ဆင့္ အခြန္ျမင့္ တို႔တိုင္းျပည္ တိုးေကာက္ လိမ့္မည္။ စိုးေၾကာက္ဖြယ့္ ဗာရာဏသီျပည္ ေျဖမဆည္ ႏိုင္အား။ ရာဇမာန္ အနိမ့္စံ လွိမ့္ခံဦးကြယ္ ႐ုန္းထ ခက္သား။ ။ " က်ီးလန္႔စာစား " ဖမ္းမယ္တဲ့ဆီးမယ္။ တစ္ပိုင္ႏိုင္ ေစ်းသူသား လမ္းၾကား ထိကြယ္။ စက္ဘီးနဲ႔ ဘက္ထရီရယ္ လိုင္စင္ငယ္ ခ်မေပး။ ပါးစပ္ ေသနတ္ သာျဖင့္ ခပ္ျပတ္ျပတ္ အပိုင္သိမ္း လို႔ ဂိမ္း ေဆာ့ ေရာ့ေလး။ ။ " ေတာကစားထြက္ျခင္း " ျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေစေတာ...

" စြဲငင္အား " ပန္းလွငံု ဆံုအေတြ႔ ဘံုဓေလ့ ေမြ႔ေပ်ာ္။ လြမ္းမူးမယ့္ ၾကင္နာအား ပ်ားေလး ခ်စ္ေဖၚ။ ခ်ိဳဝတ္ရည္ေမွ်ာ္ နားမွာေနာ္ ခြာဘူး။ ရစ္ဝဲငယ္သီ တီတီတာ ခြန္းခ်ိဳဆက္တယ္ စြဲမက္ ၾကည္ႏူး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ညိဳ႕ညိဳ႕စိုင္းစိုင္း " ဝသန္ပ်ိဳ ရစ္ဝိုင္းလို႔ ႐ွစ္တိုင္းမို႔ ဟန္ခ်ီ။ မင္းလြင္အို ပုန္းခိုေလွ်ာက္ လွ်ိဳးေပ်ာက္ေလၿပီ။ ခါေတာ္မီ တိမ္ပန္းခ်ီ ၫြန္႔ဖူး။ တပ္ဦးေစ တိမ္ဦးေဝ စေနဖက္မွ မိုးသက္ ေလျမဴး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ပညာသတၱိ " အေတြးေမွ်ာ္ကိုး ၊ ရလိမ့္ႏိုးႏွင့္ တစိုးတစိ ၊ ေမွာင္သတိေၾကာင့္ ပိုးထိ အဆိပ္ ၊ သင့္ငယ္ထိပ္သို႔ ႏွိပ္စက္ ဆူေဝ ၊ ျပန္႔ႏွံ႔ေပလိမ့္။ မွ်ေဝ ပိုင္းျခား ၊ သတိထား၍ သစ္က်ားကင္းေႁမြ ၊ ေ႐ွာင္တတ္ေလမွ ေထြေထြအက်ိဳး ၊ ဥာဏ္စပ်ိဳးလ်က္ တန္ဖိုး ရိွစြာ ၊ ပိုင္ဆိုင္ပါလိမ့္။ ရိွတာမခက္ ၊ သိတာ ခက္မို႔ ဥာဏ္စက္ ခြၽန္းႏွယ္ ၊ ထိုးထြင္းလြယ္စြာ ျမင္ႂကြယ္ လ်ပ္ပါး ၊ လိမၼာျငားမူ လြဲမွား အမႈ ၊ တိမ္းေ႐ွာင္ျပဳလိမ့္။ ကံဆု ျပည့္ဝ ၊ က်ိဳးလွ ကြန္းခို ပင္အိုသစ္ေခါင္း ၊ တြင္းေအာင္းရတနာ ပညာ မ်က္စိ ၊ ျမဲသတိႏွင့္ ဆံုးထိ မလြန္ ၊ တတ္သိပြန္မူ မကြၽံ မိုက္ဆိုး ၊ ေ႐ွာင္ႏိုင္မ်ိဳးမို႔ တန္ဖိုး အနဂၢ ၊ ပိုင္ဆိုင္ ရၿပီး ဘဝ မ်က္ျမင္ ၊ လူ႔တန္းဝင္ မည္ လူ႐ွင္ ပညာ ရိွေသာေၾကာင့္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" တြဲလက္ညီညီ " စိမ့္စမ္းၾကည္ျပာ ၊ ေတာင္ေျခရြာ၏ လယ္ယာအဝွမ္း ၊ ေရျပည့္လႊမ္းေသာ္ ထယ္ျခမ္းေျမမြ ၊ ထြန္ယက္ၾကၿပီ နိုးထ ေတာင္သူ ေက်းဇူးရွင္။ လယ္ေျမဧက ၊ စိမ္းျမျမျဖင့္ လွပသာေမာ ၊ လယ္ယာေတာဝယ္ မေမာမပန္း ၊ ျပည့္ဝန္ထမ္းလ်က္ မိုးဆန္း ပန္းႏွယ္ လန္းဆန္းရႊင္။ မိုးကုန္ေဆာင္းဦး ၊ ယာသို႔ကူးလ်က္ ၾကည္ႏူးခ်မ္းျမ ၊ လုပ္အားလွျဖင့္ တက္ႂကြသည့္မာန္ ၊ ႀကိဳးစားျပန္သည္ သန္မာ လုပ္သား စြမ္းပကား။ ယာသခြားခင္း ၊ ဖရံုဝင္းမွဲ႔ မုန္ညင္း ဖရဲ ၊ မုန္လာ ပဲစိမ္း ေျမပဲ အာလူး ၊ ခ်ဥ္ေပါင္ ဘူးႏွင့္ ေျပာင္းဖူး ခရမ္း မလြတ္တမ္း။ ေဆာင္းထြက္သီးႏွံ ၊ စပါးဆန္မွ ေက်ာင္းကန္ဘုရား ၊ လႉဒါန္းအားလွ်င္ စိတ္ထားအျပည့္ ၊ ျမတ္ပီတိႏွင့္ ထိမိ သဒၶါ ၊ လႉၾကရွာ၏။ ေႏြမွာလွည္းဆြဲ ၊ သစ္ဝါးတြဲဖို႔ ေတာထဲသြားကာ ၊ ခုတ္ယူလာ၍ အိမ္ယာကန္ေက်ာင္း ၊ ေႏြသစ္ေလာင္းလ်က္ စုေပါင္း ညီညာ ၊ ရိွၾကပါ၏။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ကန္သာယာ " ေလခ်ိဳအေသြး ၊ ပန္းအေမႊးေပါ့ ၾကည္ေအးစိမ့္ျဖာ ၊ ကန္ပိုင္မာတြင္ သာယာျပန္႔ျဖဴး ၊ ေရလႊာျမဴးလ်က္ ကမ္းဦးကန္ေဘာင္ ၊ ေခ်ာ့ျမႇဴေယာင္လွ်င္ ေတာင္ေလျဖတ္ျဖတ္ လူးေတာ့သည္။ နံနက္မိုးေသာက္ ၊ လမ္းေလွ်ာက္ေနရင္း ေလညင္းဆည္းဆာ ၊ ဂုဏ္ႏွစ္ျဖာကို ယွဥ္ကာေလွ်ာက္လွမ္း ၊ ေလ့က်င့္ခန္းျဖင့္ လန္းဆန္းစိတ္ဝယ္ ၊ ေရျပင္က်ယ္လွ်င္ ခင္တြယ္ေန႔တိုင္း ေရာက္ေတာ့သည္။ မ်က္ႏွာတူရႈ ၊ ကန္ေရထုႏွင့္ ဝန္းစုပန္းမာ ၊ နီဝါျပာလွ်င္ ေရႊၾကာလည္းေမႊး ၊ ပန္းလည္းေမႊး၍ ရႊင္ေအးလွစြာ ၊ ကန္သာယာကို တိမ္ျပာေလးႏွင့္ မိုးထားသည္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" စကားျပင္ " လံုးပိုဒ္လွ အကၡရာ သီးသန္႔သာ မထား။ သဒၵါသြား ဝါက်႐ိုးထံုး ဖြဲ႔ကံုး သည့္စကား။ ။ " သီခ်င္း " အကၡရာ လံုးပိုဒ္သီးသန္႔ ေ႐ွ႕ေနာက္ဆန္႔ ပိုဒ္ခ်င္းကာရန္ စပ္ဖက္ သီဟန္။ အခ်ိဳးက်န အသံမွန္ အျပန္လွန္ ဌာန္က႐ိုဏ္း။ သံ႐ွည္တို နိမ့္ျမင့္ျဖတ္ ေလးေပါ့ဟပ္ ႀကိဳးခ်င္းညီ မ်ိဳးဆင္းခ်ီ သက္တက္သြားငယ္ ႂကြားဖြယ့္ သံလိႈင္း။ ။ " ႏွစ္မ်ိဳးစပ္ " စကားျပင္ သီခ်င္းစပ္ ထိုႏွစ္ရပ္ နွစ္ဖြဲ႔အပါ။ စပ္ဖက္ကာ ထိုသ႐ိုး မ်ိဳးစပ္ စံုစြာ။ စည္းကမ္းက် ဝါက်သဒၵါ နားလည္ပါ ဘာသာစကား။ လက္လိုက္နႈတ္ပါစြာျဖင့္ ျမဲေလ့လာ အစဥ္ကြၽမ္းေအာင္ လမ္းျပေဆာင္ျငား။ ။ ဥပစာ သဒၵါႏွစ္မ်ိဳး အသံက်ိဳး အျပစ္ ဂုဏ္။ အလကၤာ ရသႏွင့္ သဘာဝ ဇုန္။ ေပါရာဏ ရယ္ႏွင့္ ေဝါဟာရ အနက္အစံု ကံုလံုႂကြယ္ ျပည့္ေရး။ ကဗ်ာပီခ်ိဳ စာသီဆို လကၤာပ်ိဳးေတာ့ က်ိဳးရိွ ကြဲ႔ေလး။ ။ " သုတႂကြယ္ႂကြယ္ " ရာဇဝင္ ဇာတ္ နိပါတ္ တတ္သိအပ္ ခိုင္ေစ။ ဥတု ေလ ရာသီေၾကာ ေတာေတာင္ေရေျမ။ ဓမၼတာ သေဘာေတြ ေဇာ စိတ္ေထြ ေတးဂီတ။ က်မ္းဂန္ အထူးထူးမွတ္ ပရမတ္ ပညတ္ သေဘာ အေဟာ သုတ။ ။ " အျပစ္ကင္းေစ ...

" ျမတ္ပန္း ဥယ်ာဥ္ " ရႊန္းငံုရစ္ဖူး ေငြရည္လူး ရႊင္ျမဴးစံပယ္ငံု။ အ႐ုဏ္တက္လင္း ေဘာ္ေငြဆင္း ျဖဴဝင္းစံပယ္ရံု။ ဆြတ္ပ်ံ႕ညင္းေလ ခိုင္သင္းေဝ ေမႊးေစရနံ႔ထံု။ ဥယ်ာဥ္ေဆာင္နန္း ေမတၱာလန္း ဆင္ျမန္းပန္းရဂံု။ ကန္ေရစိမ့္ေဖြး ေရဝင္ေျပး ေျမာင္းေလးႏွင့္ေရသြယ္။ ေရၾကည္ေအးခ်ိဳ ေရႊငါးပ်ိဳ ဟိုဒီေျပးလႊားတယ္။ ေမွာ္မွ်င္ေက်ာက္သား သူကပ္ပါး ခိုနားေပ်ာ္လို႔ရယ္။ ေရႊၾကာျပန္ျဖဴး ပြင့္စံုဖူး ၾကည္ႏူးခ်စ္စဖြယ္။ လြန္႔လူးေရလႊာ ေလညင္းသာ ေရာင္ဝါဖ်တ္ဖ်တ္ျမင္။ ေရဆင္းတံတား ပန္းႏြယ္မ်ား ေပ်ာ္ပါးျမဴးထူးရႊင္။ လမ္းေဘးဝဲယာ ျမျမက္ဖ်ာ ၾကင္နာျပံဳးလဲ့လြင္။ သစ္ညိဳႏြယ္တန္း ေျမမာလမ္း ေဆာင္နန္းပန္းဥယ်ာဥ္။ ပ်ားပိတုန္းငယ္ ခ်စ္စဖြယ္ ၾကံရြယ္ခ်စ္ေရးဆို။ လိပ္ျပာႏွင့္ပန္း ေမႊၾကဴနမ္း တင့္ဆန္းလန္းသကို။ ေနျခည္ျဖာစ လႈပ္ႏိုးထ ငွက္လွေတးသံခ်ိဳ။ စမ္းေရစီးသံ ေသာေသာညံ နန္းစံဥယ်ာဥ္ပ်ိဳ။ စီးက်ေဆြမြန္ ေရတံခြန္ ေခြၽသြန္ေလာင္းေက်ာက္ေတာင္။ ေရၾကည္စိမ့္စမ္း ျပန္႔ဝပ္လႊမ္း ထံုမႊမ္းေနျခည္ေဘာင္။ သက္တံ့တံစဥ္း ေကြးၫႊတ္ဆင္း ပဝင္းေရမႈန္ေရာင္။ ဥယ်ာဥ္နန္းဝယ္ လြန္ဆန္းက်ယ္ တင့္တယ္ခန္းဘံုေဆာင္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" မိခင္ " အေမွာင္ဖယ္႐ွင္း ေရာင္အလင္းျဖင့္ ရင္တြင္းေမတၱာ ျပည့္ဝသူ။ မီးေတာက္ရိႈက္နမ္း မညႇိဳးႏြမ္းေသာ မိုးဆမ္းပန္းလို လန္းသည့္သူ။ ပင္လယ္သမုဒ္ သူနစ္ျမဳပ္ေတာင္ ဒုကၡရင္ဆိုင္ စြန္႔ရဲသူ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာ ေစတနာႏွင့္ စာနာနားလည္ တတ္လြန္းသူ။ ရင္ဝယ္စံုမက္ ပန္းသီလက္ျဖင့္ ႏွစ္သက္ၾကင္နာ ျမတ္ႏိုးသူ။ ေမတၱာဝန္ထမ္း လြန္ပင္ပန္းလည္း ဆင္ကန္းေတာတိုး မေၾကာက္သူ။ ႏို႔ခ်ိဳတိုက္ေႂကြး ၾကည္လင္ေအးစြာ ရင္ေသြးေ႐ွ႕ေဆာင္ လမ္းျပသူ။ ၿငိမ္သက္လဲေလ်ာင္း ၊ အေတာင္ေညာင္းသို႔ စိတ္ေထာင္းကိုယ္ေၾက ၊ ေသာကေဝလည္း (အေမ...အေမ) ေမြးေမေမလွ်င္ ၊ သီတာရႊင္လ်က္ ေရစင္တစ္ေပါက္ ၊ ျမရည္ေသာက္ႏွယ္ ဝမ္းေျမာက္ၾကည္ဟန္ ၊ ဆင္းသဏၭာန္သည္ နိႈင္းရန္မရိွ ၊ ပကတိပင္ သတၱိဂုဏ္တင္ ေက်းဇူး႐ွင္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" မခ်စ္ျပင္ျပင္ " ဟိုး ေတာင္တခို မိုးေတာင္ညိဳ ညိဳ႕မိႈင္း ပါလို႔ တိမ္တံတိုင္း ရယ္တဲ့ ထပ္ထပ္သီ ဂ်ိဳးဂ်ိမ္း ညံစီ။ မႈန္ရီရီ ဟန္စုံခ်ီ ဝင့္ႂကြား။ ကြၽမ္း ရင္တဆူဆူ လြမ္း အလႉ တမူခက္ပါေပါ့ တမ္းတသူ ရင္ဆူလိႈက္ဖြယ္ပ သည္မိုးဆင္ တာစူလိုက္ပံုျဖင့္ ေအာတိုက္ ေရြ႕႐ွား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ျပဳျပင္ၾကပါ " မိုးျမင့္သို႔ပ်ံ ၊ သင့္အားမာန္ကို ျပင္ရန္အသင့္ ျပင္ပါေလ။ ေတာင္ပံအသင့္ ၊ ေတာင္စံုလင့္လည္း က်ိဳးခ်င့္မေထာက္ ၊ အားအင္ေပ်ာက္လ်က္ ေအာက္အေျခမွာ ၊ ခင္တြယ္ပါေသာ္ မ်က္ကြယ္သတ္သား ၊ သင့္ကိုဝါးလိမ့္။ သားႏွင့္သမီး ၊ အရြယ္ႀကီး၍ အႏွီးစုပ္မွ် ၊ ျပင္မရသည့္ ေနၾကဘိတံု ၊ ေက်ာင္းသားပံုျဖင့္ အႏံုအေတြး ၊ ဘဝေရး၌ ေျခေအးဝမ္းေယာင္ ၊ အက်င့္ေဆာင္က လူ႔ေဘာင္အသင္း ၊ လူ႔ခပင္းတြင္ လူခ်င္းတူလ်က္ ၊ နိမ့္က်ဖက္မွာ ထက္ေအာက္ဝါးၿမိဳ ၊ စိတ္ဓာတ္ၿပိဳမည္ သင္ငိုလို႔လည္း မရေပ။ ထိုထိုအေလ့ ၊ အမွတ္ေမ့ျဖင့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ၊ ပညာ႐ွင္လည္း လူတြင္မက် ၊ ေပါင္းမရ၍ ဒုကၡေတြ႔ကာ ေရာက္တတ္သည္။ ေမ့ေလ်ာ့ေပါ့ဆ ၊ အေလ့ထျဖင့္ တိက်ေသခ်ာ ၊ မရိွပါလ်က္ လူစြာလုပ္ျငား ၊ လူေ႐ွာင္႐ွား၍ သင္ကားကာကြယ္ မဲ့တတ္သည္။ ေသရည္ေသာက္စား ၊ ေလာင္းကစားႏွင့္ အစားခံုမင္ ၊ အလွျပင္ႏွင့္ တြင္တြင္ခ်ိန္ျဖဳန္း ၊ ေနာက္က်ရံႈး၍ လူလံုးမလွ ျဖစ္တတ္သည္။ အသံုးမက် ၊ မိုက္႐ိုင္းလွလ်က္ နႈတ္စေျခကြၽံ ၊ အေျပာလြန္ႏွင့္ တာဝန္လစ္ဟင္း ၊ မိတ္ပ်က္ျခင္းေၾကာင့္ လက္ငင္းစိတ္ညစ္ ညဴးတတ္သည္။ စသည္ထိုထို ၊ ျပင္ဖို႔လိုက ကိုယ့္ကိုယ္ကိုသိ ၊ ျမဲသတိျဖင့္ ...

" ႂကြယ္ဝမွ အရာဝင္ " အစီးပြား ႀကီးမားမွ အရာဝင္။ နိမ့္ပါးကာ ခ်ိနဲ႔ေသာ ေႏွာလည္း မတြင္။ ေငြဘုရင္ အျမင္ လွေလး။ မိုးအုပ္ငင္ ဆိုး႐ုပ္ပင္ ေငြရည္သြင္းလို႔ ထိန္လင္း ေနေသး။ ။ " စုန္ေရ " သမီးသား မွီးထားဖို႔ ရာမျမင္။ သူ႔အလို စိတ္သေဘာ ေမ်ာရ သည္ပင္။ မဆင္ယင္ ခင္မင္ခ်စ္ မဲ့ေဝး။ အိုးဖုတ္လွ်င္ ေျမအသြင္ အဆင္က်စ္မွ ေကာင္းသစ္ ကြဲ႔ေလး။ ။ " နားလည္ပါ " ဇနီးမယား ႏွီးသားသို႔ ခိုင္လွ်င္။ အေသခ်ာ အပိုင္ထုပ္ ပိုးခ်ဳပ္ မွ်င္မွ်င္။ ႀကိဳးစားအစဥ္ စီးပြားခြင္ လုပ္အား။ ျမစ္လိႈင္းပံု ရစ္သိုင္းျခံဳ ကံုလံုျပည့္မွ ခ်စ္သည့္ မယား။ ။ " ဆည္းကပ္ရာ " အနီးပါး ထံပါးခ ဆရာအ႐ွင္။ လိုက္သိဖြယ္ ႂကြယ္ႏွလံုး ရႈမဆံုး ခ်စ္ခင္။ ပြဲကိုဝင္ ပညာဆင္ သီကံုး။ သြင္အျပင္ ပညာ႐ွင္ ထင္ျမင္အပ္ဖြယ္ ရပ္သိ ရြာထံုး။ ။ " ေႏွာင္းေနာင္တ " တသီးျခား ထီးဘုရား သဒၶါက်ဥ္။ မိုက္အေဆြ စ႐ိုက္ဆိုး သိုးပုပ္ အျမင္။ ပညာမခင္ လူတြင္ ဝပါး။ ကံရိပ္ကယ္ေမွာင္ ရန္ပိတ္ေလွာင္ အပူမီး ဟီးထ လိမ့္ဗ်ား။ ။ " ေနတတ္ပါေစ " တစ္သီးစား ၿငီးတြား...

" တိမ္ဆင့္လိႈင္းရႊင္ " ႐ွစ္ခြင္ရပ္တိုင္း မႈန္မိႈင္း ၿမိဳင္ရဂံု ပန္းစံုပြင့္ဖူး စြင့္ျမဴး ျပန္႔သင္းထံု ေက်းငွက္သံမစဲ ပ်ံဝဲ သည္ရိပ္ျမံဳ ေဘးရန္ကြာကင္း ညေနခင္း ေလညင္း တသုန္သုန္။ ေတာင္ေတာ္ထိပ္ဖ်ား ဘုရား ျမတ္ေစတီ သုခိတတၱ ခ်မ္းျမ ေအးေစမည္ သတၱဝါမ်ား ညႊတ္တြား အရိပ္ခိုမွီ ဓမၼအက်င့္ တရားလင့္ မ်ားခြင့္ ပန္ဆုရည္။ မိုးေဆာင္းေႏြသက္ စည္းခ်က္ ဆည္းလည္းသံ ထံုးျဖဴျဖဴေဖြး ငွက္ေက်း လြင္လြင္ညံ ေခါင္ေလာင္းသံၾကား တရား ေဒသနံ ဓမၼသီခ်င္း ရန္ပယ္ႏွင္း တည္ခင္း ေအာင္ဆုပန္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" တင္ေရျပည့္လႊမ္း " တဲအိမ္ကေလး ယိုင္တိုင္တိုင္ လယ္ကြင္းထက္မွာ ထိုင္။ စပါးႏွံခိုင္ ညိဳ႕ညိဳ႕စိမ္း ကြင္းလယ္ လႈပ္လႈပ္ယိမ္း။ ေရနႈပ္သိမ္းတဲ့ ကန္္ပိုင္မာ ကန္သင္းကေလးကာ။ လယ္ေျမေရလာ ေျမာင္းေဖာက္ေပး ကြင္းေရတေဖြးေဖြး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" စကားႀကီးဆယ္မ်ိဳး " အတၱ ပရ ႏွစ္ဝ အက်ိဳး စကား တစ္စ ပီသ ပံ့ပိုး မိမိ ရရ နားဝ လႈပ္တိုး တန္ဖိုး ရိွစြာ ေျပာဆိုပါက ဝါစာပီယ ခ်ိဳျမျမတည့္။ ခ်ီးၾကဴး နိဒါန္း ၊ ပမာ ကမ္းလ်က္ ျပဌာန္း ေၾကာင္းရင္း ၊ သာဓက သြင္း၍ ျမင္ကြင္း ဒိ႒ ၊ အလုပ္ျပ ကာ ဆံုးပ နိဂံုး ၊ စကားခ်ံဳး ႏွင့္ ေပါင္းရံုး စုံစြာ ေျပာသင့္သည္။ ထက္ညာတင္ႀကိဳ ၊ ကူးသလိုပင္ အလိုရိွရာ ၊ ေရာက္တတ္စြာမို႔ ဤမွာပံုခူး ၊ စကားဦးျဖင့္ ေရကူးညာတင္ ေျပာေစခ်င္၏။ မိရယူငင္ ၊ ပိုင္ပိုင္လွ်င္ျဖင့္ ေကာက္ပင္ဆုပ္ၿပီး ၊ ျမဲျမံႀကီးစြာ ရိတ္လွီးတံစဥ္ ၊ ေအာက္ဖက္တြင္မွ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး ေျပာသည့္နည္းတည့္။ ျမစ္ညာထက္လမ္း ၊ ကုန္ျပည့္ဝမ္းျဖင့္ ေျခသိမ္းေခါင္ပိုက္ ၊ တန္ဘိုးဆိုက္ေအာင္ ေျပာထိုက္တစ္နည္း ၊ ေျဖးေလးၿပီးလွ်င္ ေရစီးေဖာင္ဆန္ ေျပာတတ္ရန္တည့္။ ႏူးနပ္ထမင္း ၊ သံုးေဆာင္က်ဥ္းလို ဆန္ရင္းေဆးၿပီး ၊ အိုးသင့္တည္းသို႔ တနည္းမူဟန္ ၊ အိုးတန္ဆန္ခတ္ ေျပာတန္သင့္ေလာက္ ေျပာခ်င့္ေထာက္၏။ ႀကိမ္ႀကိမ္ထပ္ထပ္ ၊ ဆီႀကိတ္ဖတ္သို႔ လိုအပ္စကား ၊ လႊအသြားသြင္ မနားထိန္းကြပ္ ၊ ဆက္ဆက္လႊတ္၍ ဆီပြတ္က်ည္ေပြ႔ ၊ ေျပာဆိုေလ့၏။ ေလွ်ာက္ပတ္သင့္ဖြယ္ ၊ စကားရယ္ျဖင့္ ရန္စြယ္ႀက...

" ပန္းကေလးမ်ား " ဝတ္ရည္ႏုေသြး ေမႊးျပန္႔ၾကည္ ပန္းစံုလန္းပြင့္ၿပီ။ ဖူးတံငံုစီ စံုညီေပါင္း ဝင္းဖန္႔ေနျခည္ေလာင္း။ စာသင္ေက်ာင္းရဲ႕ေခါင္းေလာင္းသံ ရွင္းသန္႔လြင္လြင္ပ်ံ။ စာအံသံ တိမ္ယံနား သက္တန္႔ေပၚ ထိၾကား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" လက္်ာရစ္ " စကၠန္႔တံေလး တစ္ပတ္လည္ ဝလံုးေလး ေပါ့ကြယ္။ စာရြက္ေပၚမယ္ ခဲတံတို႔ ဝလံုး ေရးၾကစို႔။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေမြးေန႔႐ွင္သို႔ " ရႊင္ၾကည္တႏံုး ၊ ဘဝလံုးတိုင္ ရႊင္ျပံဳးခ်မ္းျမ ၊ လိုတရ၍ ရႊင္ျပစိတ္ဝမ္း ၊ ဘယ္မႏြမ္းဘဲ ရႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ ၊ ရႊင္ေပ်ာ္ေမြ႔လ်က္ ရႊင္ေစ့သက္တာ ၊ ရႊင္ေပ်ာ္စြာျဖင့္ ရႊင္ပါေစေၾကာင္း ရႊင္ေစေၾကာင္း။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ရြာငယ္ေက်ာင္းေလး " ေက်ာင္းအိမ္တင္းကုတ္ ၊ ဝါးကြပ္ခ်ဳပ္၍ ႏွီးတုတ္ခံုတန္း ၊ ကြပ္ပ်စ္ၾကမ္းႏွင့္ သင္ခန္းေက်ာင္းမွာ ၊ သင္ဆရာလွ်င္ ရြာစဥ္အေဝး ၊ ေျခလ်င္ေလးျဖင့္ အေျပးေသာ့ႏွင္ ၊ စာလာသင္၏။ ရြာဝင္ေျမလမ္း ၊ လယ္ေရလႊမ္းလို႔ ေျခစမ္းလမ္းေလ်ာက္ ၊ ေရေနာက္ေနာက္တြင္ ဝမ္းေလာက္ေပါင္လယ္ ၊ ေရျပင္က်ယ္ဝယ္ ရင္လြယ္မျခား ၊ စာသင္သားတြက္ သင္ၾကားေပးရန္ ၊ ေခါက္တံု႔ျပန္၏။ ရြာခံရြာသား ၊ ကူညီအားျဖင့္ အစားအေသာက္ ၊ ဘံုမေပ်ာက္ဘဲ ေတာက္ေလ်ာက္ေန႔တိုင္း ၊ ထမင္းဝိုင္းမွာ အင္တိုင္းဖက္စို ၊ ႏွီးတုတ္လွ်ိဳလ်က္ ေက်ာင္းကိုလာပို႔ ၊ ဝမ္းေရးစို႔၏။ ငါတို႔ရြာသား ၊ ငါတို႔အားႏွင့္ ငါ့သားသမီး ၊ ပညာႀကီးဖို႔ မၿငီးမတြား ၊ တစ္တပ္အားလွ်င္ သင္ၾကားမပ်က္ ၊ ခရီးဆက္ရန္ အားတက္သေရာ ၊ တို႔ရြာေတာတည့္။ ေသာေသာညံစီ ၊ ေက်ာင္းခန္းဆီမွ ယာယီတဲနန္း ၊ စာသင္ခန္းမွ စာပန္းစံုခင္း ၊ စာသင္ဝင္းမွ လက္ခ်င္းတြဲဆက္ ၊ စာသင္လက္တို႔ ဟန္ခ်က္ညီစြာ ၊ စာသင္ပါ၏။ ကြပ္ပ်စ္တဲနန္း ၊ စာသင္ခန္းတြင္ ေလွ်ာက္လွမ္းဝင္ရာ ၊ မဂၤလာပါ ဆရာမဟု ၊ သံၿပိဳင္ျပဳ၍ ခြန္းစုဝါစာ ၊ မပီကလာလွ်င္ ရင္မွာပီတိ ၊ ဂြမ္းဆီထိမွ် ထိမိရင္ဝမ္း ၊ စိတ္ေအးခ်မ္းသည္ ပန္းတိုင္းဖ...

" တစ္ကိုယ္ေကာင္း " ႏွလံုးမွာ ျမတ္ဘုရား တည္ထားၿပီး သူေတြ။ ကိုယ့္ကိုယ္သာ အလြတ္႐ုန္း ရံႈးၾက လိမ့္ေလ။ ဘိုးဘြားတို႔ အေမြ ေျမမွာဝင္ ျမဳပ္ျငား။ ေနာင္သား သူငယ္တို႔ရယ္ ဥမမယ္ စာမေျမာက္ႏွင့္ မ်ိဳးေပ်ာက္ ေလအား။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" အမ်ိဳးသားစိတ္ ျမွင့္တင္ " တို႔စာေပ သြားေတြက မ်ိဳးသား ႂကြ အားမာန္။ ကေလာင္တံ လက္ရည္ေသြး ေမြးဇာတိ မွန္။ မထိန္ခ်န္ ႀကိမ္ဖန္ ျပ ဂုဏ္ရည္ေသြး။ မ်ိဳးသားေရး ႀကိဳးစားေတြးကာျဖင့္ ဘိုးဘြားပိုင္ လူရင္းျမစ္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္ ေမြး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" လျပည့္ည " လေသြး ေရာင္ႂကြယ္ ၊ တစ္ႏွစ္ဝယ္ တစ္ဆယ္ ႏွစ္လ ၊ လျပည့္ည။ လေရာင္ ရႊန္းေဝ ၊ ဝန္းျပည့္ေန ေဘာ္ေငြ ေရာင္ႂကြ ၊ ေအးျမျမ။ ဝင္းပပ ျဖာ ၊ ညဥ့္ရံုလႊာ သာယာ လွပ ၊ ခ်မ္းေျမ့လွ။ တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္းေအး ၊ ၾကည္လဲ့ေဖြး ႏုေသြး ေလခ ၊ ညင္းသည့္ည။ စမ္းေခ်ာင္း ေျမာင္းကန္ ၊ ျမစ္ျပင္ယံ သြင္ဟန္ ျမဴးႂကြ ၊ သာေသာလ။ ေရာင္ျခည္ ဆြတ္ျဖန္း ၊ လေရာင္ဆမ္း ေအးခ်မ္း သာစြ ၊ ညသုခ။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ၾကယ္ေတြဆံုတဲ့ည " ၾကယ္တာရာ ည အာကာသ သဘင္ဝယ္။ ဆင္ယင္ကာ က်င္းပျမဲ ပြဲ နကၡတ္ နယ္။ နတ္မိမယ္ ေသာ္တာငယ္ ၾကည္ႏူး။ ၾကယ္စင္ရည္ ၾကည္လင္လ်က္ကယ္ တက္ႂကြ ရႊင္ျမဴး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ျပည္ေထာင္စု " အမိႏွင့္ သား ၊ မယားႏွင့္ လင္ ေမာင္လွ်င္ ႏွမ ၊ ေမတၱာစ ကို ခ်ိဳျမ ၾကည္သာ ၊ ဂ႐ုဏာ ျဖင့္ ၾကင္နာ ဆပြား ၊ တို႔အင္အား မွာ မိသားစုတြင္း ရိွရမည္။ ရန္စြယ္ ေငါေငါ ၊ အျပစ္ေျပာ ၍ အေဟာသိက ၊ ျမင္သမွ် ကို ပုပ္ပြ သြင္သြင္ ၊ ရြံ႐ွာ လွ်င္ျဖင့္ မၾကင္ စိတ္ဝမ္း ၊ ျပည္တဝွမ္း မွာ သင္ခန္းစာမ်ား ရလိမ့္မည္။ ေစ့ေရ လက္ငံု ၊ အလံုးစံု ၌ မ်ိဳးဂုဏ္ ရည္ေပ်ာက္ ၊ ေျချဖင့္ေက်ာက္သို႔ မေထာက္ မညႇာ ၊ ေလာ္မာစြာ ျဖင့္ ညႇာတာ သနား ၊ မရိွ ျငားေသာ္ ျပည့္သား ဘယ့္ႏွယ္ ရိွလိမ့္မည္။ အေဝးကို ေမွ်ာ္ ၊ ေဒြးေတာ္ ကိုလြမ္း ဆင္ကန္း ေတာတိုး ၊ ေတာ္႐ုပ္ဆိုး ၍ အမ်ိဳး ကိုကယ္ ၊ ခ်စ္တတ္ဖြယ္ ႐ွင့္ ၾကံရြယ္ ထုဆစ္ ၊ ေလွခါးထစ္ သို႔ တစ္ထစ္ ျခင္းသာ လွမ္းရမည္။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေဝလြင္ ျမဴးရႊင္ " စိမ့္စမ္းငယ္ တသြင္သြင္။ မႈန္နံ႔သာ ေရာင္စံုပန္းရယ္ လန္းစြင့္ ရႊင္ရႊင္။ ေတာင္ဝန္းယံ တခြင္ ျမဴမႈန္လြင္ လႊာၫြန္႔နန္း။ ေတာင္ညိဳတန္းမွာျဖင့္ ၾကငွန္းတင္ လည္ရင္ဆြဲပါလို႔ တြဲခို ယွက္သန္း။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ေနာင္တႏွင့္ မိုက္ေသာသူ " မိုးေသာက္မွ ၾကယ္ျမင္ ေနဝင္မွ စပါးလွန္း။ မိုးလြန္ထြန္ ခ်လူသြမ္းကို လွမ္းၾကည့္ ၾကည့္စမ္း။ ။ ေနာက္ေနာင္က်ေလမွ ေနာင္တသည့္ မ်ားသူငါ။ ကြင္းျပင္က လယ္ထြန္သြားတြက္ ႏြားေမ့ က်န္တာ။ စစ္ျဖစ္မွ ျမားခြၽန္ရာ ဘယ္ဟာမွ မေကာင္း။ က်မ္းစည္း နည္းမွီ မက်င့္သီ အႏွီစုပ္ႏွယ္ ခ်ဳပ္စ ပုပ္ေဟာင္း။ ။ ေနာင္တသူ ထိုလူမိုက္ ဒုစ႐ိုက္ သို႔ႏွယ္။ ခ်ီးႏွီးစြ လိုမရ ေၾကာင့္ၾက လိမ့္မယ္။ ျပဳသင့္တာ မျပဳဖယ္ မျပဳသင့္ဖြယ္ ျပဳပါက။ ခ်ိန္လြန္လာ ပူပန္႐ိုးကြဲ႔ စိုးရိမ္ ေသာက။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" မျဖစ္မေန " ကုန္ခဲ့တာ ႏွစ္ေဟာင္းပါ့ ၾကံဳရမွာ ႏွစ္သစ္ပါ။ ႏုပ်ိဳတာ ကုန္ပ်က္ယြင္းလို႔ အိုမင္းျခင္း လာ။ လက္ခံတာ လက္မခံတာ ကာယကံ႐ွင္ အပိုင္း။ အိုျခင္းေတြကိုေလ ေပးအပ္ေန ဘြဲ႔ေတာ္တံဆိပ္နဲ႔ ခပ္ႏွိပ္ သမိုင္း။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" တစမ္းစမ္းပင္ " ညဥ့္ဗဟို တိမ္ညိဳေႂကြးေတာ့ ညေရးေႏွာင့္ ေမွာင္ႂကြယ္ ဘဝကို ေလခ်ိဳမေသြးမိျပန္ေတာ့ ငိုေႂကြး ရမယ္ ပြဲအစ မွာေတာ့ ယဥ္ေပတယ္ ပြဲလယ္ဝယ္ ေျခက်ိဳး။ ပြဲသိမ္းခ်ိန္ တစ္ေထာက္နားဖြယ္ ကားလိပ္ ေနာက္ လွ်ိဳး။ ။ " သစ္ရိပ္ညိဳ "

" ပိုေနျမဲက်ားေနျမဲ " တရံေရာခါ ၊ ရြာတစ္ရြာ တြင္ ၾကင္နာ တတ္သူ ၊ ေမာင္ပို ဟူသည့္ သူငယ္ခ်င္းေကာင္း ၊ ယုန္ႏွင့္ေပါင္းမွ ထပ္ေလာင္းေဖာ္႐ွာ ခ်င္သတဲ့။ ယုန္နဲ႔ ကစား ၊ မေပ်ာ္ပါး ဘဲ က်ားေပါက္ငယ္ထံ ၊ ေပါင္းသင္းျပန္၍ ၾကံဥာဏ္စကား ၊ ယုန္ေျပာၾကားလည္း နားဝ မဝင္ ၊ အျပစ္ ျမင္၏။ က်ားႏွင့္ တူတြဲ ၊ ေနေနဆဲ တြင္ ရြာထဲ ကႏြား ၊ က်ားဆြဲသြားလို႔ ရြာသားေထာင္ေခ်ာက္ ၊ က်ားက်ေရာက္၍ အားေပ်ာက္ခ်ိန္တန္ ၊ သတ္ဖို႔ ၾကံ၏။ အစာငတ္ထား ၊ သားသတ္က်ား၏ သနား စဖြယ္ ၊ ေအာ္သံရယ္ေၾကာင့္ စိတ္ဝယ္မေကာင္း ၊ အစာေတာင္းသည့္ အေပါင္းသင္းတြက္ ၊ အေနခက္၏။ ေမာင္ပိုသနား ၊ ဆာသည့္ က်ားကို ေထာင္ထားပိတ္မိ ၊ ခုနစ္ရက္တိတြင္ သူ၏ ရြာသား ၊ အိပ္ေနျငားမွ သနား က်ားကို ၊ လႊတ္ခဲ့ ဆို၏။ လြတ္လွ်င္လြတ္ခ်င္း ၊ ခုလက္ငင္းပင္ ေပါင္းသင္း ရန္လို ၊ စားမည္ဆို ၍ က်ားကို ေတာင္းပန္ ၊ ေက်းဇူး ျပန္လည္း စားရန္ ပဲသိ ၊ အဆို ရိွ၏။ ေ႐ွ႕ေန ေ႐ွ႕ရပ္ ၊ ကြၽဲေခါင္းအပ္၍ ဆံုးျဖတ္ ေစရာ ၊ လူေတြ မွာကား ၾကင္နာ တရား ၊ လြန္ေခါင္းပါး၍ ငါ့အားသတ္သလို ၊ သတ္သင့္ ဆို၏။ ထိုမွ တျခား ၊ သစ္ပင္ ကားလွ်င္ သူ႔အား ရိပ္ခို ၊ ကိုးခ်ိဳး ဆိုလ်က္ သူ႔ကို မသနား ၊ စားသာစာ...