ေလာကနီတိ ဆံုးမစာ

" သည္တစ္မိုး ဖိုးေမာင္ငိုၿပီ "

မိုးလရာသီ
ခ်ိန္ခါမီ သည္ဝသန္ေပမို႔
ဝဠာေျမ အံု႔ဆိုင္း
႐ွစ္တိုင္း ခြင္လံုး ထစ္ခ်ဳန္း ပတ္လည္
မိုးဆမ္းပန္း လန္းရႊင္ၾကည္
နတ္ပန္းခ်ီ မင္ရည္ေဆးစက္
မိုးလံုးသက္ ထက္ေအာက္ေမွာင္ရီ
အေနာက္ေတာင္ ေလေျပေသြးၿပီေပါ့
မိုးေအးတဲ့ လရာသီ။

မႈန္ျပာရီ ညိဳ႕ညိဳ႕ဆိုင္းဆိုင္း
အံုမိႈင္း ညိဳ႕ဆိုင္း တိမ္လိႈင္းဝင့္သည္
လယ္ေရခံ လယ္ယာကြင္းမွာ
ျပည့္တင္း ေရေဖြး ျပန္႔ေထြး သည္ခ်ိန္
ေကာက္စိုက္ပ်ိဳးခ်ိန္
ေနာက္ဖက္မိုးတိမ္
ေကာက္စိုက္ခ်ိန္ ပ်ိဳေမသင္းတို႔
လယ္ကန္သင္းမွာ တန္းစီေလွ်ာက္သည္
သာရကာ သည္ေရႊေက်းသို႔
ဆိုေတး ဟစ္ေႂကြး
ခ်ိဳေအး သံသာသီ။

လမ္းေလွ်ာက္ ေနရင္း
သီခ်င္းေဝစီ
ေကာက္စိုက္ ေနရင္း
သီခ်င္းဆိုမည္
ေကသာပန္း စံျမန္းခိုသည္
လွအိေျႏၵ တစ္ပြင့္ပန္း ကိုယ္စီ
သနပ္ခါး ပါးကြက္ညီညီ
ရႊင္အား ဘဝင္စိမ့္
ၾကည္ေမြ႕ခါေတာ္မွီ။

ဖိုးေမာင္ေရ ပ်ိဳးေထာင္ေလ
ေကာက္စိုက္ေမ ပ်ိဳတသင္းျဖင့္
ေကာက္စိုက္ယိမ္း စပါၿပီ
ေကာက္စိုက္သမရယ္
ေတာပန္း အလွရယ္
ေကာက္ပင္ပ်ိဳရယ္
ေလယူရာတိမ္းလို႔
ယိမ္း .. ႏြဲ႔ .. က ..ဟန္ခ်ီ။

ဖိုးေမာင္ရင္မွာ မခ်ိၿပီ
ၿမိဳ႕ကိုေရာက္ ေပ်ာက္႐ွာေလေသာ
ကြမ္းေတာင္ကိုင္ အလွဆံုး
ေမာင့္ဖုန္း သက္လယ္
ခ်စ္သူဆီ ေမွ်ာ္ရည္မွန္း
တမ္းတ မိၿပီ။

လြမ္းသည္ ေဆြးသည္
မခ်ိဘဝင္ မ်က္ရည္နႈိးဆြ
သြန္းၿဖိဳးက် ညႇိဳးလ်႐ွာသည္
ဖိုးေမာင္ငိုၿပီ
မိုးေမွာင္ရာသီ
ရင္မခ်ိေအာင္ ျပိဳတဲ့မိုး မို႔
အစိုးမရေတာ့ၿပီ။
ရြာပါေလ ယွဥ္ၿပိဳင္မိုးႏွင့္
တိတ္တခိုး မ်က္ရည္မိုးတို႔
ေကာက္ပင္ ပ်ိဳး ႏိုးထ႐ွာေခ်ျပီ။ ။

" သစ္ရိပ္ညိဳ "